[ακόμα ένα Φθινόπωρο στη ράχη μας...] / Κουφογάζου Φωτεινή

ακόμα ένα Φθινόπωρο στη ράχη μας...
μπαίνει ακάθεκτο, κάτι σαν ζήτημα προσαρμογής
με ευανάγνωστα μηνύματα στην πλέρια όψη του...
κι οι εποχές βλέπεις, δεν έχουν παρακαμτήριες εξόδους...
μπαίνουν βγαίνουν με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά
μας συνηθίζουν ν' αλλάζουμε το δέρμα μας
σαν τους χαμαιλέοντες ένα πράμα
η απευθείας σύνδεση λοιπόν μας μπάζει ομαλά
στα συμπτώματα της εξάρτησης...
δεν έχεις έμπνευση γραφής ούτε ανάγνωσης.....
πάει καιρός τώρα που η κενότητα έκανε κατάληψη στο νου....
μιας γενικότερης αίσθησης αντίληψη, πλημμυρίζει τον αγέρα...
στα σωθικά έκατσε, αιωρούμενη σκόνη ψευδαίσθησης.....
όταν όλα εξατμίζονται, οι αλήθειες ξεγυγμνωμένες χάσκουν αντίκρυ στο κενό και μας τρομάζουν...
ανατρέχουμε πάντα σε χιλιοειπωμένα λόγια,
χιλιοπαιγμένς αντιδράσεις
που εξεφτελίζονται χρόνω συν τω χρόνω...
χαμένες αξίες...
και πως να μην είναι χαμένες,
αφού δεν υπήρξαν ποτέ
δεν υπάρχει πλέον κάτι να πούμε....
(η χειρότερη φάση που μπορεί να συμβεί)
όλα επαναλαμβάνονται σαν εργάκι εποχής
εμείς....είμαστε απλά οι ηδονοβλεψίες παρατηρητές
χωρίς αντιδράσεις χωρίς αντοχές....
καλοεπεξεργασμένη γενιά του συστήματος, ανέκαθεν...

κι αυτή η τέχνη ακόμη, από μόνη της κατ-εργάζεται
την παραπλάνηση του στοχασμού...
βολικές ισορροπίες όλα,
υποσυνείδητοι καλοθελητές
τα λάθη μας,
τα πάθη μας,
η φθήνεια μας,
η ξιπασιά μας
«γιατί η ζωή.... είναι τσίτσιδη και σκιαχτήκαμε σαν που την αντικρύσαμε...».

Κουφογάζου Φωτεινή