Γη των Ελλήνων,
ανοιχτό βιβλίο μακραίωνης ιστορίας,
όπου και να σε χαϊδέψει η ματιά, ένα ερέθισμα
μας καλεί να ψηλαφίσουμε το παρελθόν σου.
Διάσπαρτα αγάλματα, κρυμμένες αρχαίες πνοές
μας μιλούν για τον άδυτο ήλιο του πολιτισμού σου.
Στη γη του ήλιου της Δημοκρατίας
και του ακτινοβόλου Παρθενώνα,
ο άγνωστος θεός πλάι στους δώδεκα του Ολύμπου
μαρτυρεί το ανήσυχο πνεύμα της αδούλωτης
ψυχής της Ρωμιοσύνης, που έβγαλε τους Έλληνες
στο δρόμο της προόδου και του πολιτισμού.
Στο κοίλο της Δωδώνης, της Επιδαύρου
οι φωνές του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη
και τόσων άλλων, δίνουν φτερά
στο αθάνατο αρχαίο πνεύμα, ήλιος διαχρονικός
και αναβλύζουσα πηγή έμπνευσης, δημιουργίας
και μίμησης στην κάθε αυγή του κόσμου.
Στο Πήλιο ακολουθώντας τα χνάρια των Κενταύρων
μες στις καστανιές, ακούμε στον καλπασμό
του Χείρωνα τους μύθους της Ελλάδας.
Περιπλανώμενοι στις δαιδαλώδεις παραλίες
ο φλοίσβος της θάλασσας διηγείται με τη φωνή
του Ομήρου την εκστρατεία των Ελλήνων στην Τροία,
που για ένα άδειο πουκάμισο, μια Ελένη,
μια ματαιοδοξία περιτυλιγμένη με ήχους
χρυσών νομισμάτων στο τραπέζι της απληστίας
έριξε χιλιάδες ψυχές στις μυλόπετρες του Άδη,
δίδαγμα ουδέν,
οι ήχοι της συνεχίζουν να ματώνουν.
Ακούμε στον παφλασμό της αγριεμένης θάλασσας
και το κράξιμο των γλάρων τον ταξιδευτή Οδυσσέα,
αρμενίζοντας στο καράβι της γνώσης
να ψιθυρίζει με λόγια ψυχής για τα πρέπει και τα μη
και πως κατάφερε μέσα απ’ τις περιπλανήσεις
των ασυλλόγιστων πόθων του
και τα ορθομέτωπα τέρατα των τσαλαπατημένων
αξιών να ξαναβρεθεί στο φως
της γαλήνιας οικογενειακής εστίας,
δείχνοντάς μας με την πολυταξιδεμένη γοργόνα
το ταξίδι προς το ηλιοβασίλεμα της ζωής.
Πολίτης του κόσμου ο Αλέξανδρος καλπάζοντας
του ήλιου σου το φως στα βάθη της Ασίας,
έκανε της φωνής σου το κελάηδημα
γλυκιά λαλιά στον κόσμο, αποτυπώνοντας
τη νέα συμφωνία Θεού και ανθρώπου.
Καπνός φύλλων δάφνης στον τρίποδα των πόθων
οι χρησμοί περί αιωνιότητας του Βυζαντίου,
άφησε δάδα φωτός στους δρόμους της μνήμης
την Αγία Σοφία να φωτίζει τα σκοτάδια της λήθης,
με ταμπέλες αποφυγής των σκοτεινών οδών
και κάλεσμα μίμησης ένδοξων μουσικών στιγμών.
Τη γη των Ελλήνων όπου και να την ακουμπήσεις,
έχει ψυχή, έχει πυγμή, έχει φωνή
και μας διηγείται τη μακραίωνη ιστορίας της.
ανοιχτό βιβλίο μακραίωνης ιστορίας,
όπου και να σε χαϊδέψει η ματιά, ένα ερέθισμα
μας καλεί να ψηλαφίσουμε το παρελθόν σου.
Διάσπαρτα αγάλματα, κρυμμένες αρχαίες πνοές
μας μιλούν για τον άδυτο ήλιο του πολιτισμού σου.
Στη γη του ήλιου της Δημοκρατίας
και του ακτινοβόλου Παρθενώνα,
ο άγνωστος θεός πλάι στους δώδεκα του Ολύμπου
μαρτυρεί το ανήσυχο πνεύμα της αδούλωτης
ψυχής της Ρωμιοσύνης, που έβγαλε τους Έλληνες
στο δρόμο της προόδου και του πολιτισμού.
Στο κοίλο της Δωδώνης, της Επιδαύρου
οι φωνές του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη
και τόσων άλλων, δίνουν φτερά
στο αθάνατο αρχαίο πνεύμα, ήλιος διαχρονικός
και αναβλύζουσα πηγή έμπνευσης, δημιουργίας
και μίμησης στην κάθε αυγή του κόσμου.
Στο Πήλιο ακολουθώντας τα χνάρια των Κενταύρων
μες στις καστανιές, ακούμε στον καλπασμό
του Χείρωνα τους μύθους της Ελλάδας.
Περιπλανώμενοι στις δαιδαλώδεις παραλίες
ο φλοίσβος της θάλασσας διηγείται με τη φωνή
του Ομήρου την εκστρατεία των Ελλήνων στην Τροία,
που για ένα άδειο πουκάμισο, μια Ελένη,
μια ματαιοδοξία περιτυλιγμένη με ήχους
χρυσών νομισμάτων στο τραπέζι της απληστίας
έριξε χιλιάδες ψυχές στις μυλόπετρες του Άδη,
δίδαγμα ουδέν,
οι ήχοι της συνεχίζουν να ματώνουν.
Ακούμε στον παφλασμό της αγριεμένης θάλασσας
και το κράξιμο των γλάρων τον ταξιδευτή Οδυσσέα,
αρμενίζοντας στο καράβι της γνώσης
να ψιθυρίζει με λόγια ψυχής για τα πρέπει και τα μη
και πως κατάφερε μέσα απ’ τις περιπλανήσεις
των ασυλλόγιστων πόθων του
και τα ορθομέτωπα τέρατα των τσαλαπατημένων
αξιών να ξαναβρεθεί στο φως
της γαλήνιας οικογενειακής εστίας,
δείχνοντάς μας με την πολυταξιδεμένη γοργόνα
το ταξίδι προς το ηλιοβασίλεμα της ζωής.
Πολίτης του κόσμου ο Αλέξανδρος καλπάζοντας
του ήλιου σου το φως στα βάθη της Ασίας,
έκανε της φωνής σου το κελάηδημα
γλυκιά λαλιά στον κόσμο, αποτυπώνοντας
τη νέα συμφωνία Θεού και ανθρώπου.
Καπνός φύλλων δάφνης στον τρίποδα των πόθων
οι χρησμοί περί αιωνιότητας του Βυζαντίου,
άφησε δάδα φωτός στους δρόμους της μνήμης
την Αγία Σοφία να φωτίζει τα σκοτάδια της λήθης,
με ταμπέλες αποφυγής των σκοτεινών οδών
και κάλεσμα μίμησης ένδοξων μουσικών στιγμών.
Τη γη των Ελλήνων όπου και να την ακουμπήσεις,
έχει ψυχή, έχει πυγμή, έχει φωνή
και μας διηγείται τη μακραίωνη ιστορίας της.
Από την ποιητική συλλογή "Ανήκω στον Αγωνιστή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου