Εμείς οι καταραμένοι ποιητές
Καμαρώνουμε την άνοιξη
Σα νά’ ναι δικό μας παιδί
Τα δέντρα τα πουλιά
Που μάς μεθούν
Ατενίζουμε τη θάλασσα
Καθρέφτη μέγα μες στον ήλιο
Τη ρέμβη το φλοίσβο
Που γελούν
Μελισσουργοί μάς θέλουν
Να κατοικήσουμε
Φύλλα χρυσά
Μέσα στα πεύκα
Μάς γνέφουν οι νεκροί μας
Φωνές αλαργινές
Που ανεβαίνουν
Όλοένα γλυκύτερες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου