Αυγουστής Μαρούλης
Τα δεκανίκια που ΄σπασαν
δεν τα χρειαζόμουν
αλλά τα ΄χα συνηθίσει.
Τόσες ώρες, τόσες μέρες,
κουτσές,
πάντα προχώραγαν
χωρίς καθυστέρηση.
Κι εγώ, λαθρομετανάστης
αορίστου χρόνου
ζητώντας εύκολα,
χειροπιαστά στηρίγματα,
σπάνια στεκόμουν στα πόδια μου.
Ώσπου μια μέρα, γλύστρησα
σ΄ένα σκαλοπάτι.
Τα δανεικά μου πόδια
έσπασαν με ξύλινο κρότο.
Λίγες σταγόνες αίμα έβαψαν
τ΄ άλλα, τα ξεχασμένα.
Ύστερα σηκώθηκα, περπάτησα,
πρώτη φορά στ΄αληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου