Εκείνη: Πώς
είναι δυνατόν
να διατηρεί
τις ίδιες
ακριβώς διαστάσεις
η καρδιά
κι όμως
τα ίδια
πράγματα
να μην χωράνε
μέσα της πια!
Εκείνος: Ένα
από τα δύο
θα πρέπει να
συμβαίνει.
Ή τα πράγματα
θα έχουν
αλλάξει
ή η καρδιά.
***
Εκείνη: Θα
ταράξω κι απόψε
τον ύπνο σου.
Η νύχτα
δε μετράει τις
ώρες
όπως τότε.
Μα εκείνες
επιμένουν να
στέκουν εκεί
όρθιες
αγαλματώδεις
με πρησμένα
κόκκινα μάτια.
Εκείνος:
’πλωσε το σώμα σου
στο
πυρακτωμένο σώμα
της αναμονής
κι άφησε τη
ζέστα της
να
κυκλοφορήσει στους ιστούς σου
να φτάσει στα
βλέφαρά σου
και να τ'
αποκοιμίσει.
***
Εκείνος: Κι
ενώ σε ονειρευόμουν
Μ' έσπρωξε τ'
όνειρο και μου 'πε:
"Κοιμάσαι,
εε κοιμάσαι!"
Γυρίζω απ' τ'
άλλο πλευρό
Μου δίνει άλλη
μια και ξαναλέει:
"Κοιμάσαι,
σου λέω!"
Και με κτυπά
δυνατά.
Εκείνη: Χρόνια
τώρα
τα όνειρα
ασελγούν στον ύπνο μου.
Ωστόσο
Έχω πάντοτε
έτοιμη την απάντηση:
"Λέτε να
μην το ξέρω
Πως
κοιμάμαι!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου