Φωτεινή Κουφογάζου
αν πέρασε
καιρός, εσύ δε λησμονιέσαι
ένας αγέρας
ήσουν, της ζωής το φως
που άφησε τη
λάμψη του να βλέπω πώς
τα βράδια στα
κρυφά με συλλογιέσαι
***
μαργώνουν τα
πουλιά στην καταιγίδα
φωλιάζουν μόνα
μεσ' στο κρύο του βοριά
παράξενη σαν
πέφτει τώρα καταχνιά
μαζεύει ο
ήλιος τη στερνή αχτίδα
***
η άνοιξη
απρόσμενα θα ντύσει
διαβαίνοντας
το δρόμο το μακρύ
τα λούλουδα
του Μάη μας θα βάψει
............................................................
μοσκοβολιά θ'
απλώσει, θα σκορπίσει
σαν πέπλο μεσ'
στου κάμπου τη γιορτή
το δάκρυ το
στερνό τώρα να πάψει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου