Αλεξανδρα Σωτηράκογλου
Όταν γύρισες
απ’ το χωράφι εκείνο το απόγευμα
θυμάμαι τα
μάτια σου είχαν τη λάμψη της τρέλας
απ’ τα
σφιγμένα χέρια κατάλαβα
γιατί δε με
σήκωσαν – κάτι πάει στραβά
το τσεκούρι
αρπάξαν απ’ το φράκτη
Ο ξερός ήχος
αιφνιδίασε, ήταν κι άλλοι στην αυλή
πάνω της
χάραζες το μπόι μου
τώρα,
πελεκούσες με μανία την καρυδιά
που φύτεψες
για μένα
Το δέντρο
έγειρε να πέσει
κι εγώ θόλωσα
«Βούλωστο
μικρή
Ο παππούς έχει
καρκίνο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου