Η ομιλία της Σιωπής΄/ Βρακά Στέλλα

Σαν ένα ντροπιάρικο λουλούδι,
που δεν κάνει θόρυβο,
νικημένο απ' την μεγαλοπρέπεια,
του τριαντάφυλλου,
σωπαίνω.

Περιμένω ν' αγκυροβολήσει το καράβι σου,
στο λιμάνι της θάλασσάς μου
κι εγώ στην προκυμαία να φωνάξω: Παρούσα.

Το βράδυ πριν ξαπλώσω,
ετοιμάζω το σκηνικό της αγρύπνιας μου.
Καταφέρνω να κουβεντιάζω ολομόναχη
και μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι.

Τα αρώματα των δικών σου λέξεων,
τα γνωρίζω όλα.
Κάποτε αφήνεις κι ένα άλλο, νέο,
στο έρημο δωμάτιο
και σ' αγαπάω πιο πολύ.

Κρατώ τα λογιστικά του έρωτα.
Κέρδη και ζημίες.
Θυμιάζει το όνειρο τις ζημίες
και τις προσθέτει στα κέρδη.
Πλούσια λοιπόν.

Σ' έχω ζήσει πολύ κι ας είσαι απών.
Δεν σε ανάθρεψα στο μυαλό μου.
Αποφάσισε η ψυχή μου, να μην μου λείπεις.
Σταυρωμένη κι αναστημένη ταυτόχρονα.

Μου έπαιξες ένα χαμόγελο, σήμερα.
Γι' αυτό είμαι ευγνώμων, στην καλοσύνη
του καιρού της μέρας.

~Στέλλα Βρακά~