Αν μ΄ακούς / Γρηγορία Πελεκούδα

Αν μ΄ακούς

Χάθηκαν οι λέξεις στις ασέληνες νύχτες,
έγιναν πουλιά στο ατλάζι της,
ίσως ανταμώσουμε πριν έρθει η βροχή 
και σβήσει στη σιγαλιά ασημένιας νέφωσης,
σε μια θάλασσα από φύκια μυρωμένη
όπου το μοιρολόι γίνεται ύμνος
στο θάμπος του λυκόφως,

αν μ΄ακούς;

Να σε κοιτάξω έστω για λίγο στα μάτια
στα βαθιά ανταριασμένα πάθη τους
όταν βασιλεύουν,
στο χώμα να αληθεύσει η προφητεία
ω άφραστη χαρά,
σαν ενώσουμε τα χείλη για στερνή φορά
η απουσία απ΄όλες τις δυστυχίες
να γίνει γιγαντιαίο ανάστημα,

μ΄ακούς;

Στον παράδεισο όταν βρεθείς
στα γιγαντιαία μπράτσα μου να έρθεις
και μην κλάψεις επώδυνα, ο αυλός
θα ξορκίζει την οργή της φωτιάς,
μην κλάψεις για τα νεκρολούλουδα
για τα οράματα, τα καταχθόνια όνειρα,
έχουν τρομαχτικούς εφιάλτες,
η φωτιά ηδονίζεται στο βωμό της θυσίας
λυσσά γιατί ερωτεύθηκε τον ύστατο
σπαραγμό της ψυχής μας...

Μ΄ακούς;