Μα ποιος είναι ο δαίμονας
που δε με αφήνει να σου ανήκω;
Κοίτα με
φως εωθινό
Μίλα μου
χείλι αλάλητο
Φίλα με
στόμα αφίλητο
Δέσε τις συλλαβές των εποχών
Λύσε τη ζώνη των ωρών
Πολεμικό μου χέρι
Κρύψε με στους ανθήρες σου
Κρίνο της εντροπίας
**
Εποχιακή απομόνωση
Ερωτευόμαστε
αποκλίνοντας διαρκώς
Αλλού ξυπνάει η Άνοιξη
τα περιβόλια ανθίζουν άλλοτες
Ερωτευόμαστε
σμίγοντας
με της νύχτας τα βελούδα
σαν ώρες δειλινές
αυγερινές σαν ώρες
Δημιουργούμε τη σιωπή
Τα νέα και τα ανόμοια αλφάβητα
που μας προτείνουν
της ζωής μας μιαν άλλη εκδοχή
Αποκομμένοι όσο ποτέ
όσο ποτέ απελπισμένοι
ποτέ τόσο τόσο απωλεσμένοι
σε κύκλους άλλων κύκλων
**
Η αρχιτεκτονική της λάσπης
Φωλιά μου κρατήσου ψηλά από το έδαφος
Θα ’ρθει χειμώνας
Θα ’ρθει πάγος
και μελανόφτερη
θα ’ρθει η νύχτα
Κρατήσου φωλιά μου από το σίγουρο κλαδί
Γιατί με άχυρα
και με χώμα
και με δάκρυα
πλάθεται τούτη η λάσπη
Ω πόσο ασταθείς είναι οι φωλιές
και πόσα τρόπαια έχει η πτώση
Σε δείπνα μυστικά να έβλεπες
πώς τ’ απολαμβάνουν τα μυρμήγκια
Κάθε μυρμήγκι ξέρει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου