ΝΕΚΥΙΑ / Πορφυρίου Αριάδνη

Οι βράχοι που σε περιτριγυρίζουν
Λευτερώνουν.
Ανάλαφρες σκιές
Στέκονται πίσω απ’ τη χαραγματιά
Του Οδυσσέα
Δίνοντας πυρακτωμένη αγάπη
(Μην κλείνεις τα μάτια
Το φως αντέχεται….)
Άλλοτε όμως νομίζω οι βράχοι
Θα με καταπιούν
Όσο περνάω το υφάδι
Στον αργαλειό της καρδιάς μου.
Οι λέξεις των αγαπημένων
Ποτέ δεν θα ‘ναι άηχες.
Τ’ όνειρο του κορμιού σου
Θα ξημερώνει τις μέρες
Δίχως να παρηγορεί τις νύχτες.
Θα ‘θελα οι βράχοι να ’στεκαν αμίλητοι
Όσο οι σκιές ριζώνουν
Αντί να ξεμακραίνουν.
Πικρό καλοκαίρι, αλήθεια
Σε τόνους του μαύρου
Μα συ σκαλώνεις στο χρυσαφί
Και τ’ άσπρο
Ίσως….