Γράμμα στον Nτ. Χριστιανόπουλο / Κατσιγιάννης Λεόντιος

   

Έμαθα κυρ Ντίνο,

πως μετακόμισες από το σπίτι

της  Δημητρίου Πολιορκητή·

και πως τώρα στα στερνά,

έβαλες λίγο νερό στο κρασί

της άκαμπτής σου αυστηρότητας.

Πως μαλάκωσε επιτέλους η κρίση σου·

κι ας ταιριάζει η πεισμωσύνη

σε ανθρώπους δυνατούς.

Τώρα, που τα γερατειά σου

γίνανε βαρύ προικιό

και ότι να πεις, φαίνεται

ως προφάσεις εν αμαρτίαις,

Τώρα, που οι τύψεις σε τυλίγουν

για τα τσαλακωμένα ποιήματα,

κι αδύνατη η σάρκα λύγησε

από την κραιπάλη της άνομης αγάπης,

Τώρα, που θέρισες τον καρπό των στίχων σου

και άνοιξες τη πόρτα στον κήπο

με τ’ αηδόνια του παράδεισου,

Τώρα που εγκατέλειψες

τον στιγμιαίο έρωτα της ποίησης,

λίγο μετά την εξομολόγηση,

τα βήματά σου να είναι φωτεινά εύχομαι,

όπως εκείνα που έκανες σαν ήσουν παιδί.

Όσο για μένα,

ανώνυμος κι αμαρτωλός της άλλης όχθης,

όταν ανεβώ στη Σαλονίκη,

ένα κερί θ’ ανάψω στο Βαρδάρι,

στη συνοικία της ερωτικής σου μοναξιάς

και της ποιητικής σου έμπνευσης·

την παντοδύναμη θεά του έρωτα να παρακαλέσω

να σπλαχνιστεί, όσους από ξεχωριστά μετερίζια

τη νύχτα φάγανε με το κουτάλι.

Λ. Κατσιγιάννης