Να, στην πόλητων σοφών,
χρόνια γαντζωμένοι είμαστε στα πρυτανεία
και τις στοές της αγοράς.
Εμείς, οι Σκύθες τοξότες, έχουμε ρόλο στην ιστορία:
των Αθηναίων είμαστε
οι μισθοφορούντες σύμμαχοι από καιρό.
Αστυνομικά καθήκοντα εκτελούμε
κι άλλες στρατιωτικές αποστολές
αναλαμβάνουμε, δίχως αντιρρήσεις.
Αλλά τόσον καιρόν, ούτε ένα κλαδί βελανιδιάς
δεν έχουμε τον ύπνο μας να στεφανώνει.
Οι γλαύκες με τα κρωξίματά τους στοιχειώνουν
τα όνειρά μας.
Ω, πόλεμ, να σκοτώνεις ανθρώπους και θεριά
για του χρυσού την ιερή αποδημία
κι ύστερα στις τρύπες της νύχτας
να χώνεσαι τον πόνο να χορτάσεις,
στρεβλό κομμάτι της ιστορικής πλοκής
φαντάζει κι ανερμήνευτο.
Μα, βαρετοί σαν τη θάλασσα είναι
οι άνθρωποι του άστεως, μισούν τις σιωπές
και με τ’ αργύρια μάς κουμαντάρουν
οι περιλάλητοι θεράποντες της δημοκρατίας.
Κι όλο μάς προστάζουν:
σφάξτε εδώ, κάψτε εκεί, πάρτε δούλους παραπέρα,
Τις οδούς ραντίζουν με λογύδρια και ετυμηγορίες
σαν να ‘ναι δικαστές του κόσμου όλου.
Ύστερα απολίτιστους μάς λένε οι λογάδες τους
κι ο λαός επίφοβους βάρβαρους μάς προσφωνεί
καθώς ακούει: τ’ άλογά μας σαν γυναίκες να λατρεύουμε
και τα τόξα μας σαν εραστές να τα θωρούμε.
Α, κατάρα στους Αθηναίους δημοκόπους
που κλεισμένους μάς κρατούν στα
άλση της αναισχυντίας,
δίχως να αφήνουν τις προσευχές μας
να βγουν απ’ την πόλη.
Συνήθεια το ‘χουν με της άνοιξης τον ερχομό,
τους ιεροφάντες να διαφημίζουν ξεδιάντροπα
στα γυμναστήρια και τα συμπόσια, λέγοντας:
τα μυστήρια για τους άρχοντες της πόλης είναι,
οι βάρβαροι δεν έχουν το αίμα τού Θησέα
στα κορμιά τους, να δεχτούν τις ιερές ανακοινώσεις.
Τέτοια λόγια ρημάζουν τις καρδιές
κι έλεος δεν φαίνεται κανένα,
για το ματωμένο πεπρωμένο μας.
Στους στύλους του Δία – τακτικά- ξεφωνίζουν οι σφήκες,
λερώνοντας της Μήδειας τα πάθη.
Για μας ο πόνος της ιέρειας, βραβείο πίστης είναι
κι όχι αισχρή στρεψοδικία των Ελλήνων.
Αλλά κι ο αέρας της Αθήνας, πληγώνει
των όπλων μας τις μυστικές διαταγές.
Κι οι αρχηγοί μας Δράξης και Σεβέριος
κόλπα και κρασί μοιράζονται με χορηγούς και στρατηγούς,
στα θέατρα και τις βρόμικες αυλές τους.
Ναι λοιπόν, τη σοφία τους δεν την έχουμε ανάγκη,
παρά της Σκυθίας τα καθαρά νερά
και το όμορφο ατσάλι των ματιών μας.
Καλλωπισμούς και κηποθέατρα, ας χορτάσουν
οι Κορύβαντες της λογικής.
Τα δάση και οι στέπες είναι η πατρίδα των δυνατών
και των ποταμών τα πνεύματα
οι σύντροφοί τους, μέχρι το τέλος.
χρόνια γαντζωμένοι είμαστε στα πρυτανεία
και τις στοές της αγοράς.
Εμείς, οι Σκύθες τοξότες, έχουμε ρόλο στην ιστορία:
των Αθηναίων είμαστε
οι μισθοφορούντες σύμμαχοι από καιρό.
Αστυνομικά καθήκοντα εκτελούμε
κι άλλες στρατιωτικές αποστολές
αναλαμβάνουμε, δίχως αντιρρήσεις.
Αλλά τόσον καιρόν, ούτε ένα κλαδί βελανιδιάς
δεν έχουμε τον ύπνο μας να στεφανώνει.
Οι γλαύκες με τα κρωξίματά τους στοιχειώνουν
τα όνειρά μας.
Ω, πόλεμ, να σκοτώνεις ανθρώπους και θεριά
για του χρυσού την ιερή αποδημία
κι ύστερα στις τρύπες της νύχτας
να χώνεσαι τον πόνο να χορτάσεις,
στρεβλό κομμάτι της ιστορικής πλοκής
φαντάζει κι ανερμήνευτο.
Μα, βαρετοί σαν τη θάλασσα είναι
οι άνθρωποι του άστεως, μισούν τις σιωπές
και με τ’ αργύρια μάς κουμαντάρουν
οι περιλάλητοι θεράποντες της δημοκρατίας.
Κι όλο μάς προστάζουν:
σφάξτε εδώ, κάψτε εκεί, πάρτε δούλους παραπέρα,
Τις οδούς ραντίζουν με λογύδρια και ετυμηγορίες
σαν να ‘ναι δικαστές του κόσμου όλου.
Ύστερα απολίτιστους μάς λένε οι λογάδες τους
κι ο λαός επίφοβους βάρβαρους μάς προσφωνεί
καθώς ακούει: τ’ άλογά μας σαν γυναίκες να λατρεύουμε
και τα τόξα μας σαν εραστές να τα θωρούμε.
Α, κατάρα στους Αθηναίους δημοκόπους
που κλεισμένους μάς κρατούν στα
άλση της αναισχυντίας,
δίχως να αφήνουν τις προσευχές μας
να βγουν απ’ την πόλη.
Συνήθεια το ‘χουν με της άνοιξης τον ερχομό,
τους ιεροφάντες να διαφημίζουν ξεδιάντροπα
στα γυμναστήρια και τα συμπόσια, λέγοντας:
τα μυστήρια για τους άρχοντες της πόλης είναι,
οι βάρβαροι δεν έχουν το αίμα τού Θησέα
στα κορμιά τους, να δεχτούν τις ιερές ανακοινώσεις.
Τέτοια λόγια ρημάζουν τις καρδιές
κι έλεος δεν φαίνεται κανένα,
για το ματωμένο πεπρωμένο μας.
Στους στύλους του Δία – τακτικά- ξεφωνίζουν οι σφήκες,
λερώνοντας της Μήδειας τα πάθη.
Για μας ο πόνος της ιέρειας, βραβείο πίστης είναι
κι όχι αισχρή στρεψοδικία των Ελλήνων.
Αλλά κι ο αέρας της Αθήνας, πληγώνει
των όπλων μας τις μυστικές διαταγές.
Κι οι αρχηγοί μας Δράξης και Σεβέριος
κόλπα και κρασί μοιράζονται με χορηγούς και στρατηγούς,
στα θέατρα και τις βρόμικες αυλές τους.
Ναι λοιπόν, τη σοφία τους δεν την έχουμε ανάγκη,
παρά της Σκυθίας τα καθαρά νερά
και το όμορφο ατσάλι των ματιών μας.
Καλλωπισμούς και κηποθέατρα, ας χορτάσουν
οι Κορύβαντες της λογικής.
Τα δάση και οι στέπες είναι η πατρίδα των δυνατών
και των ποταμών τα πνεύματα
οι σύντροφοί τους, μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου