3 ποιήματα του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου

ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Τα στενά του Πειραιά συνεχίζονται μέσα μου πλαταίνοντας,
γίνονται λεωφόροι ξανοίγοντας ταξίδια
στο πέλαγος της εφηβείας,
με την πυξίδα των δεκαπέντε μου χρόνων
να μπερδεύει τα σημεία του ορίζοντα
και να προσφέρει τη χαρά να μη φτάνω ποτέ.

Τα στενά του Πειραιά συνεχίζονται μέσα μου,
με τα παράθυρα των σπιτιών τους ανοιχτά,
με τα κορίτσια τους να κρύβονται δειλά
πίσω από τις αυλόπορτες
χωρίς να χάνονται ποτέ.

Τα στενά του Πειραιά συνεχίζονται μέσα μου,
οδηγώντας μαυροφόρες γριές, που πέθαναν εδώ και χρόνια
χωρίς νά 'χουν λείψει στιγμή.
Τα παραμύθια τους γλυκαίνουν τη μνήμη,
χωρίς να σκεπάζουν το δράμα της ζωής τους.

Τα στενά του Πειραιά συνεχίζονται μέσα μου,
αντηχώντας βήματα άδεια, φιγούρες κενές,
που πέρασαν κι έμειναν ανδριάντες λευκοί
να φωτίζουν τα σκοτάδια της μνήμης.

Τα στενά του Πειραιά συνεχίζονται μέσα μου
χωρίς η άσφαλτος του καιρού να τα έχει σκεπάσει.

***

ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ

Υπήρχανε μεγάφωνα παντού,
μα εκείνος δε μπορούσε ν' ακούει.
Αφήνοντας τους άλλους
προχώρησε μπροστά,
για να βρεθεί σιγά - σιγά στο δάσος.
Στη ρίζα που κάθισε
μπόρεσε πια ν' ακούσει καθαρά.
Τί δυνατά του μίλησαν
οι ψίθυροι στ' αφτιά του!

***

Ο ΒΡΑΧΝΑΣ

Τη μέρα
σε βλέμματα κενά,
σε λόγια ψεύτικα
χάνομαι,
ελπίζοντας κάθε φορά
στη νύχτα που έρχεται.
Μα έχουν κι οι νύχτες
το δικό τους βραχνά.