Εκμυστήρευση / Αξούγκα Κανακη Κατερίνα

Την Πηνελόπη δεν πίστεψα ποτέ μου.
Με μαεστρία το υφάδι της ξεδίπλωνε θριαμβικά στην ιστορία.
Τη γνώρισα περήφανη στο δρόμο 
στο πρόσωπο δεκάδων γυναικών,
σαν έφερνα τα μάτια μου στο πρόσωπο σου.
Της Πηνελόπης ήταν η θριαμβική φωνή που τελικά
το σκήνωμα του άντρα στο τέρμα χαιρετούσε:
καλό σου κατευόδιο!

Ναι, μετά από κάθε επιστροφή,
που πάλι σε περίμενα,
στο πάτωμα εκδικητικά ξεδίπλωνα τα άδεια τους πουκάμισα.
Ξέρεις εσύ, για ποιους μιλώ.
Τα χέρια τους άνοιγα εκστατικά αφού
ξάπλωνα μέσα τους ως υποψήφια μνηστή στα χέρια του Μορφέα.
Τις νίκες έτσι ηρωικά αναμετρούσα για κάθε σου ματαίωση,
όταν σε άλλο σώμα κατοικούσα.

Την απουσία σου ως παρουσία ακράγγιζα στη σάρκα τους .

Τώρα δεν έχω τίποτα να πω, ω τάλαινα καρδία.
Ο χρόνος, ο μεγαλύτερος μας ψεύτης,
στο παραβάν τα χέρια του θα πλένει αδιάφορος.
Το φως θα ενοχλεί τα μάτια του
καθώς χιλιάδες θύματα θα βγάζουν τις κραυγές τους
μα εκείνος πάντα θα επιμένει πως η αλήθεια
είναι μια εμμονή μικροαστική
που στους κατέχοντες την λογική ποσώς ενδιαφέρει!