ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Γεώργιος Αλεξανδρής

Με λογι­σμό και όνειρα
απο­τεί­χι­ζαν την πατρίδα,
ψηλα­φού­σαν τ’ ανά­γλυφο της γης με δέος
κι έσφιγ­γαν στην ψυχή τους
τη μόνη τους προσ­δο­κία.
Να χωρέ­σουν στο νέο τόπο.
Τρύ­πωνε στο βλέμμα τους  πει­σμα­τικά η ανά­γκη,
μια ως παρά­κληση και μια ως ανταρ­σία,
ανώ­νυ­μοι στην υπο­ταγή,
μόνοι στον αυτο­σαρ­κα­σμό και την ειρω­νεία
και στα σφιγ­μένα χείλη τους,
σώπαι­ναν την πικρό­χολη οργή
και μάθαι­ναν την περηφάνια.

Είχε βαθιές ρωγ­μές και απο­ρίες
τούτη η απαι­τη­τική σιωπή
και προ­στρέ­ξαμε να δικαιω­θούμε
με αυτά­ρε­σκους φόβους
και προ­στα­τευ­τι­κές ενο­χές.
Τους σημα­δέ­ψαμε μετα­νά­στες  κι εισβο­λείς
μ’ ένα εξι­λε­ω­τικό σύν­δρομο
πνευ­μα­τι­κής υστέ­ρη­σης και ψυχι­κής ανα­πη­ρίας.
Επι­βε­βαιω­θή­καμε  με μαρ­τυ­ρίες
πίσω από επί­πλα­στες κοι­νω­νι­κές ηχή­σεις
και  υστε­ρικά  εθνικά σαλ­πί­σματα ,
κι απο­φύ­γαμε να τους δεχτούμε  πολί­τες της γης,
χωρίς να μας βαραί­νει ο υβρι­σμός και η αθλιότητα.

Μινύ­ρι­σμα  των ανθρώ­πων οι καιροί 
σε περι­τει­χι­σμέ­νες  και απρό­σω­πες πολιτείες,
δύσκο­λοι για μοί­ρα­σμα και αποδοχή
γιατί είναι βαθιά η παρακμή
κι η μονα­ξιά  άσκεπη και δίχως όχθες.