Στους τέσσερις ανέμους
Στις πλαγιές του παιδικού μου κήπου
αμέτρητα πουλιά χορεύουν
τραγουδούν
στροβιλίζονται ακατάπαυστα
κι εξακοντίζονται στους τέσσερις ανέμους.
Μακάριοι
Αμνήμονες
χωρίς μούσα
χωρίς ιστία
μακάριοι αρμενίζουν
σέρνοντας γενεές
επαναλαμβάνοντας το όντως τίποτα.
Η Ιστορία γυμνή
πάντα ωραία
τους οικτίρει.
Κάνε μου τη χάρη
Φοβάμαι τη μεγάλη νύχτα
τα μεγάλα μαύρα πουλιά.
Κάνε μου τη χάρη
άσε με να ταξιδεύω
κάτω απ’ τα άστρα των ματιών σου.
Απρόβλεπτα κάποια Νέμεσις θα πρωτοτυπήσει
Κάποια Νέμεσις
οξύνοντας τις αισθήσεις της στις κόψεις των πραγμάτων
και στων ανθρώπων το βλέμμα
απρόβλεπτα
θα πρωτοτυπήσει.
Θα νοιαστεί και γι’ αυτούς
που είναι πάντα συνεπείς
στον αγώνα με τον εαυτό τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου