[Και τι θα γίνει με τα μάτια;] της Ειρήνης Σιδερά

Και τι θα γίνει με τα μάτια;

Για τα μάτια ν’ ανησυχείς.

Γι’ αυτά που αντίκρυσαν να χάνονται

οικεία βλέμματα κι ανθρώπους

μιας γειτονιάς, μιας Χώρας που ΄χει πια ξεχαστεί.

Για τα μάτια ν’ ανησυχείς.

Τα μάτια μες στο σαπιοκάραβο

πάνω στο φόβο

που σαν την αλμύρα της θάλασσας

έχει θρονιάσει

στα μαλλιά, στο πρόσωπο και στη ψυχή μας.

Τα μάτια πάνω στον Ωκεανό

για ένα σημάδι,

πάνω στις ανοικτές παλάμες

που κρατούν την απουσία και την αναμονή

στα σκαμμένα μάγουλα της απώλειας

και τ’ ανήσυχα βλέμματα των παιδιών.

Και τι θα γίνει με τα μάτια;

Καθρέφτες φοβεροί

χωρίς συγχώρεση, μήτε ανακωχή.

Αδιάλειπτα καταγράφουν

ανελέητα αναδύουν

την χρεωκοπημένη μας ευτυχία,

τον φόβο και τα πρόσωπα των νεκρών μας.

Για τα μάτια ν’ ανησυχείς.

Απ’ αυτά

πώς να δραπετεύσεις...