Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά
τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα
τη μέρα που λικνίζεται
σαν να ‘τανε θεά
τη νύχτα που στολίζεται
μόνο για τους καθρέφτες
τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας
στο πηγάδι της μνήμης
(λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως
ξανά με το σφρίγος της νιότης)
την ένοχη σιωπή που βυθίζεται
στο τέλμα των ονείρων μας
το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει
τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει.
Λεωνίδας Γαλάζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου