«Πατέρας και γιος» του Ζαφείρη Νικήτα

Κάθε τόσο ο γιος, κοιτά εμένα, τον πατέρα του 
σαν να ξέρω εγώ τι να τον συμβουλέψω 

– κι αφού λείπει η γυναίκα μου, ριζωμένη στο χώμα, 
με τα κλαδιά της αγάπης της γυμνά πια, φθινοπωρινά – 

λέω στο παλικαράκι μου, που τόσο της μοιάζει, 
«Να παλεύεις, να νικάς, να μη το βάζεις κάτω» 

Τη μέρα που επιστρέψαμε από τον τάφο της μαμάς του, 
σαν σκιουράκι ο γιος μου με καβάλησε, 

σαν καπετάνιος, στάθηκε στους ώμους μου 
και ανέλαβε, εφεξής, να είναι αυτός το δικό μου βλέμμα – 

αίμα μου, καρδιά μου, γιε μου όμορφε 
είσαι όλη η περιουσία μου, είσαι η αχτίδα 

που χτυπά το μέτωπό μου, ανάμεσα στα φρύδια 
σαν σφαίρα ακροβολισμένου πυροβολητή 

Αν σε χάσω πριν με χάσεις, μια για πάντα θα χαθώ