του Καρακάση Σταύρου
Συντρόφισσα
της ζωής μου,
Δεν μας δένουν
ή έμορφιά, μήτε τα νειάτα
κι ούτε της
σάρκας οι ορμές που λυώνουν.
Οι ψυχές μας,
ξεπέρασαν αδελφωμένες και τα σύνορα του έρωτα ακόμα.
Πλανιόμαστε σε
Νιρβάνα,
πού οι λέξεις
δεν μπορούν να χρωματίσουν
με ήχους, τα
αιστήματα, που ζούμε.
Σε μια Νιρβάνα
καλωσύνης
κι' ανείπωτης
ευγένειας και χαράς,
που δεν
εκφράζουν, παρά τα μάτια
και των
χεριών, τα σφιξίματα, τα βαθειά.
Συνοδοιπορίσσα
πιστή στις καταιγίδες
και στις
σπάνιες στιγμές της ξαστεριάς,
ας ήταν η ζωή
μας έτσι να κυλήσει,
ήρεμα πάντα,
απλά κι άρμονικά.
Κι άγνωστοι,
σ' αγνώστους να κλείσουμε τα μάτια
με το χαμόγελο
της χαράς...
πιστή
συνοδοιπόρισσα στις καταιγίδες
και στις
σπάνιες μέρες της χαράς.
Κάιρο 1939
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου