Παραλλαγή του Δημήτρη Πέτρου

Αυτό το φεγγάρι δεν μ’ αφήνει να σε ξεχάσω
Σαν το πρόσωπο σου λάμπει
Και στέκεται καλογυαλισμένο
Σαν δίσκος κοπής πάνω απ’ το κεφάλι μου

*
(Στον ανυπόμονο ποιητή)

Άσε τους νέους να χτίζουν το μέλλον τους πάνω σε τάφειους έρωτες
Κατηγορώ το έχουμε καιρό
Τέτοιες μέρες που είναι να μην σηκώνεις κεφάλι
Να μην αντιμιλάς στο καθιερωμένο
Κάρφωσε σανίδες στα παράθυρα της ψυχής σου
Οχυρώσου πίσω από τις στοίβες των ισχνών λαμπτήρων
Και προπαντός! Μην ξεχνάς να είσαι οπλισμένος
Μ ‘ένα στύλο και μπόλικα βαρέλια εκρηκτικής μελανής
Κρύψου μέσα σου και περίμενε.
Όταν σου χτυπήσουν την πόρτα ,
άναψε τον τελευταίο σου στίχο
και ανατίναξε μ ‘αυτόν το χαρτομάνι του μυαλού σου
να σκορπιστεί σαν κομφετί στα κεφάλια των απορημένων περαστικών
(20 χρόνια σκέφτομαι ποίηση ,τώρα απλά την γράφω)