Δημήτρης Α. Δημητριάδης
Φυσάει
φυσάει απόψε
φυσάει στα μοναχικά δωμάτια όπου μια λάμπα φεγγίζει
για κάποιους που μόνιμα λείπουν
φυσάει σε σήραγγες
σε νταμάρια
σε βαθιά πηγάδια σηκώνεται κονιορτός
φυσάει στον πάτο του φωταγωγού
σε πατημασιές συνομοτών
και σωρούς αιμάτων
φυσάει σε τριγμούς και ποδοβολητά
σε τραντάγματα φοβερά
χωρίς φωνή
χωρίς αντίλαλο
φυσάει στην Αμοργό
ξεσηκώνοντας τους βρεγμένους καημούς της αποβάθρας
φυσάει στο Σύνταγμα
κι ο Μιχάλης Κατσαρός αγωνίζεται να κρατηθεί
με το παλτό του πλησίστιο
και τη χαίτη να λευκαίνει στον άνεμο
φυσάει
και σηκώνει ψηλά τους μάρτυρες και τους εκτελεσμένους
φυσάει στις χαμένες κορυφογραμμές
στους κυρτούς ώμους
τους φορτωμένους μια στάχτη που δεν είναι δική τους
φυσάει παρασέρνοντας ανεπίδοτα γράμματα
στο Βάι
στα Τέμπη
στο μακρινό Δουβλίνο
φυσάει στα ίχνη της παλιάς θρησκείας
σ’ εκείνα τα ίχνη που σε κάνουν να λυγίζεις τα γόνατα
έστω κι αν η πίστη έχει ξεραθεί στο οστά
φυσάει σε αντένες αγχόνες και σημαίες ξυράφια
στα ερημόσκυλα
καθώς προσπαθούν να κρυφτούν γλείφοντας τις πληγές τους
φυσάει στους εραστές του σεληνόφωτος
τους πάντα ανερχόμενους
τους έτοιμους να καταποντιστούν
στους κροτάφους φυσάει ένα παράξενο σφύριγμα
φυσάει στους ενθουσιαστικούς παιάνες
μ’ όλες τις αιματοχυσίες που δε βγάζουν πουθενά
φυσάει σε στήθια κομμάτια
σε χέρια κομμάτια
φυσάει στο ομοίωμα του άλλου
και του άλλου
και του άλλου εαυτού σου
φυσάει ανάμεσα στο σχεδόν τίποτα και στο τίποτα
φυσάει στο σύνορο
δαιμονισμένα φυσάει
φυσάει
φυσάει
φυσάει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου