ΠΑΤΡΙΔΑ

   Δροσίνης Γεώργιος 

                                

 

― Ξένε, που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις,

    πες μου ποιος είν’ ο τόπος σου και ποια πατρίδα έχεις;

 

― Στ’ αγαπημένο μου χωριό πάντα χαρές και γέλια^. 

    στ’ αλώνια τραγουδιών φωνές, ξεφάντωμα στ’ αμπέλια,

    κι όταν χορεύει η λεβεντιά της Πασχαλιάς τη μέρα,

    βροντοχτυπάει το τούμπανο και κελαηδεί η φλογέρα.

 

     Στη μακρινή πατρίδα μου έχει ευωδιά και χάρη

    το ταπεινότερο δεντρί, το πιο φτωχό χορτάρι^.

    στους κλώνους της αμυγδαλιάς σμίγουν ανθοί και χιόνια

    και φέρνουνε την άνοιξη γοργά τα χελιδόνια. 

 

    Στων μαγεμένων της βουνών τα μαρμαρένια πλάγια

    γλυκολαλούνε πέρδικες και κλαίει η κουκουβάγια.

    Η ασημένια θάλασσα μ’ αφρούς την περιζώνει

    κι ο ουρανός με τ’ άστρα του την χρυσοστεφανώνει.

 

     Τη μακρινή πατρίδα μου, πριν η σκλαβιά πλακώσει,

    τη δόξασε η παλικαριά, τη φώτιζεν η γνώση. 

    Και τώρ’ από τη μαύρη γη, τη γη τη ματωμένη,

    πρόβαλε πάλ’ η Λευτεριά σαν πρώτα αντρειωμένη!

 

― Φτάνει!... Τη χώρα, που μου λες, τη γνώρισα, την είδα!

    Τη μακρινή πατρίδα σου έχω κι εγώ πατρίδα!

 

    (Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΟΚΑΘΗ, ΣΕΛ: 93)