του Χριστόφορου Τριάντη
Ξεκίνησα στον δρόμο του φεγγαριού
Βάφτισα τα χέρια μου
στο αίμα των δράκων του μεσημεριού
Τις χάλκινες ευχές μου
τις έριξα στο ποτάμι της λήθης
Χρυσάφι ήθελα να γίνουν ,
κράμα ατόφιο με τις πέτρες της μνήμης
Μελιχρά λουλούδια αρωματισμένα
απ’ του φεγγαριού το φως
ζωντάνευαν τον δρόμο μου
Σκιές ανθρώπων αγκομαχώντας
φορώντας προσωπεία αρπακτικών
Ακολουθούσαν λάθος πορείες ,
δίχως ονόματα και πάθος
Στα χορτάρια του χρόνου
κύλησαν
τα στηρίγματα του πόνου
κι άνοιξαν την πύλη της αιώνιας φυγής
Δύσκολος ο δρόμος του φεγγαριού
Οι ταξιδιώτες του ουρανού
αδιαφορούν για τους ψευτοδυστυχισμένους
Στέκονται οι αρνητές της αλήθειας
κρυμμένοι στα ξερά πηγάδια
εκλιπαρώντας τους Αγίους
για νερό κι ευτυχία
Ω ! Δρόμε του φεγγαριού
Είσαι το χνάρι του Θεού
που την Αγάπη δείχνει
και τη χαρά !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου