Φθινοπωρινές συναντήσεις (απόσπασμα)

Στον Γάμα Κάπα

 
Έπεσαν τα τελευταία φύλλα και τα κλαδιά γυμνά
προσεύχονται στον χειμώνα που τις νύχτες φυσά.
Στις πόλεις αλλάζουν οι εποχές ανάλογα με
τους λογαριασμούς κοινοχρήστων.
Μικρό θα ‘ναι κι αυτό το φθινόπωρο
όταν έρχεται στη σημασία των πεσμένων φύλλων
με το χέρι της μέρας να πολεμά τον πόθο σου
δεν είναι παρά το βλέμμα σε μια νέα αγωνία.
Τις προάλλες ρωτούσα ένα φίλο:
«Ρε βλαμμένε πως χαθήκαμε;»
Και απαντά: «Η ομίχλη φταίει από λόγια
που δεν τόλμησαν να βγουν και αυτός
ο αρχαίος φιλόσοφος που έφτυσε τη γλώσσα του.
Εγώ πάντως μέθυσα με τη χθεσινή βροχή.
Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ καλός ή κακός
απλά καταδικασμένος. Κοίτα τώρα
αυτή τη γάτα καθώς μπαίνει και ξαπλώνει
στο κρεβάτι. Μου ‘ρχεται να τη γαργαλήσω.
Με απασχολεί το Ένα το Άπαν και ασφαλώς
είμαι πολύ τεμπέλης να πηγαίνω κάθε πρωί
στη δουλειά γιατί διανυκτερεύω δικέφαλος.
Έχω ακριβώς όσα χρειάζομαι να κάνω τη ζωή μου
δύσκολη αλλά δεν είναι πρόβλημα κανενός αυτό».
Κάποιες φορές είν’ άχρηστα τα λόγια
όμως ασήκωτη η σιωπή
και τότε αλλάζει η κουβέντα.
«Η γυναίκα μου» του λέω «μου σπάει
τα νεύρα». «Μα αυτή είν’ η φύση της»
με προλαβαίνει ο Γάμα Κάπα «ως γνωστόν»
και με τη γλώσσα έξω συνεχίζει:
«η κόρη μου στα δυο…κοίτα ζωγραφιές!
Θα πιείς άλλο ένα; Ειλημμένες αποφάσεις:
θα γεράσω με ρακή προπονούμαι εντατικά
στη μετουσίωση των ιερών αποσταγμάτων
της Μάνας Γαίας. Αφού υπάρχει
ένας και μοναδικός θεός ο άνθρωπος
οι πολλοί είναι απλές εκδοχές
του ανθρώπινου δράματος.
Το ‘ξερες πως ο ήλιος είναι αλμυρός;»
«Αν δεν ήσουν τόσο βλαμμένος
σίγουρα δε θα ‘σουν φίλος μου»
είπα και μου ‘ρθε να ρευτώ δυνατά
αλλά κράτησα χαρακτήρα.
Όπως καταλαβαίνετε το γέλιο
είναι μια σπάνια τέχνη
που χάνεται μαζί με την παιδική ηλικία
για να καταντήσει γκριμάτσα
και τέλος χαρούμενη πληγή.

β
Στον Σίγμα Πι
Είπες: «ο βράχος επιμένει να προβάλλει
το αύριο σαν χιόνι».
Τα λόγια αποκτούν σημασία
όταν δεν τα σκέφτεσαι.
Τα ξεχνώ με σκοπό
ένα αρχαίο λογοπαίγνιο.
Οι ποιητές είναι τα πλέον ανίκανα όντα.
Σκέψου πόσο χρόνο χρειάζονται
για μια αράδα λέξεις.
Συμφωνήσαμε: η εξουσία αρχίζει
εκεί που καταργείται το χαμόγελο.
Σοβαρά που ‘ναι τα πρόσωπα
σε βιβλία ιστορίας: πόζες
πριν ή μετά από εγκλήματα.
Είναι να φυλάγεσαι
απ’ τους σοβαρούς.
Κατά τα άλλα
ματώνουν τα ούλα
όπως βαπτίζουμε τη συμπάθεια
επιλογή. Για να γεννηθείς
ξανά πρέπει να βγάλεις
όλα σου τα δόντια.
Έχεις το κουράγιο;
Καταλήξαμε: οι ποιητές είναι
τα πλέον αδέξια όντα.
Ακούνε άριες και σκέφτονται σύμφωνα.
Ευτυχώς δεν αποκτούν εξουσίες-
θα εξαφανιζόταν το ανθρώπινο είδος
χάρη μιας έμπνευσης.
Γιατί πώς να το κάνουμε;
Ποίηση είναι άλλο ένα αδιέξοδο
στην πραγματικότητα.
Ήπιαμε και είπαμε πολλά απ’ αυτά
τα γενικά κι ασήμαντα
γιατί τα άλλα σπάνια λέγονται
και κείνη η νύχτα έσβησε με κρασί.