Π. Δαμκαλής: Δύο Ποιήματα

[ το πριονίζω μα δεν πέφτει ]

λίγο πριν το νήμα αισθάνομαι ακόμα
εύρωστος σαν κινούμενο σχέδιο
επανακάμπτω εριστικά
δισδιάστατος και στραπατσαρισμένος
με διακεκομμένους ειρμούς αναβοσβήνω
σαν διαγράμμιση της εθνικής λίγο πριν
ξαναγεννηθώ απαστράπτων κλώνος
όμοιος ομοίω να καταλήγω
σε συμπεράσματα βγαλμένα από καιρό
όταν νέοι πεσόντες ζεμένοι στο έλκηθρο
μου χώσουν στην κωλότσεπη
έναν ακόμα γεροχρόνο

Μάρκο Στράτο μπαρμπα-Γιάννη αψηλέ
οβρέσσα Ρόζα Σωτηρία και Μαρίκα
καψο-Νικόλα άπλυτε και συ χοντρο-Τζιμάκο
ραίνω με το δάκρυ σας
ψοφίμια λιωμένα στην άσφαλτο
ακροβολίζομαι στις εσχατιές του αμανέ και

τη λέξη εκείνη θέλω αγιοβασίλη
που τις βρισιές μου όλες περιέχει
φυτίλι δώσ’ μου κι ένα σπίρτο

και μη σε νοιάζει

αγάπη σ’ όλο τον κόσμο έτσι κι αλλιώς

 ***

[ το είναι του αλλουνού ]

οι υπάρξεις που σχετίζομαι στ’ αλήθεια
είν’ αέρινες και σιωπηλές
πιο πολύ ραδιοκύματα
μια ανεπαίσθητη ροή πίσω απ’ τ’ αυτιά
μας συνδέουν εικονικά περιστέρια που
διακτινίζονται τις νεκρές ώρες και ξάφνου
αστραποβολάει σαν διαφήμιση
το είναι του αλλουνού
στα μάτια μου

φίλοι αληθινοί και συγγενείς αυτοί
και συ ο καθημερινός
ο διεκπεραιωτικός
ο τόσο υπαρκτός
ένα αλογάκι καρουζέλ σε δεσμό κεντρομόλο

του ρολογιού μου είσαι τικ – τακ
και του παρά μου το γκλιν – γκλον

και είμαι τα δικά σου

αγάλματα είμαστε δυο του ψεύδους
και αυταπάτες του μη ζώου