της Φωτεινής Μανδρατζή -Ψιρολιολιου
Φολίδες που έπεσαν από γδαρμένα ψάρια,
οι ελπίδες τραυματίστηκαν σε στέκι αστικό,
πάει και έρχεται η γη , σαν εκκρεμές Φουκώ.
Εδώ οι ψυχές , εκεί οι τιμές , ανάμεσα οι αξίες,
ποδοπατιούνται ασύστολα, λάβαρα οι θρησκείες .
Σαν να μαζεύτηκαν πολλοί , πάνω στης γης τη φλούδα
κι απελπισμένα ψάχνουμε, τα βήματα του Ιούδα..
Μα αυτοί , τόσο επλήθυναν κι ανέβηκαν στις στέγες
με φονικό οπλίστηκαν , να το ξεφορτωθούν.
Δεν έχουν μάτια πια να δουν , μόνο μυαλό σκοτάδι,
σε μύριες κάμπιες ρίχνουνε, πριν πεταλούδες βγουν.
Αόρατοι οραματιστές , στην άκρη της μαρκίζας,
ενός δίκιου που αδημονεί, στη σκούρη τους ματιά,
μίσος, ταυτότητα σκληρή , στον ήλιο μπρος κραδαίνουν,
το χρέος τους ως όφειλαν, ροδόχροα πληρωμή.
Η αθωότης τάφηκε . Στο χλωροφόρμιο όλοι,
για ζωντανά δεν λέγονται, του φόβου τα παιδιά.
Όλη η γη ένας οφθαλμός ακούγεται να στάζει,
πόνο , θυμό και δάκρυα , δάκρυα καυτά ..
Δεν είναι πόλεμος αυτός, είναι αγγέλων μάχη,
ξανά κάποιοι θα εκπέσουνε και άλλοι θ αναληφθούν.
Ανοίγει το καταπέτασμα , πέφτουν στη γη οι δήμιοι,
τώρα θα τη λιπάνουνε , αυτήν που πολεμούν.
Οι ψύχραιμοι που τους έφεξε, κάποιου μυαλού αχτίδα
ειρήνη ας λιτανεύσουνε , από έγχρωμο θεό.
Οι ιδέες δεν είναι ευτελείς , όσο οι ερμηνείες,
λαθραία που τρυπώνουνε , σε άστεγα μυαλά.
Κορδόνια μετά τις δένουνε, τις ονομάζουν μοίρα
βήμα εμπρός δεν κάνουνε . Γελοία τρικλοποδιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου