Βροχή, παιδί του φθινοπώρου / Κωνσταντίνος Ρούσσινος

βρυχάσαι θριαμβολογώντας πάνω στο ηττημένο καλοκαίρι,

φτιάχνεις σταγόνες πόνου και θανάτου τραγουδώντας το πένθος,

γίνεσαι τυφώνας διαταγμάτων και αποφάσεων τέλους!

Οι βροντές σου φωνάζουν το φόβο!

Μουγκές αστραπές δυστυχίας φωτίζουν την πτώση

και καταιγίδες μαχαιριών πληγώνουν τ’ όνειρα

κόβοντας στη μέση το δρόμο προς το ξημέρωμα!

Ανθέ κακοκαιρίας και μυρουδιά λύπης,

ο σκαντζόχοιρος ουρανός με το ποτιστήρι σου

μουσκεύει τις σημαίες, τα μάτια και την αυγή!

Το μέλλον προσαρτάται στο υγρό βασίλειο της θλίψης

και οι αιχμάλωτοι, ένα πικραμένο στράτευμα αστεριών,

ετοιμάζονται από τους αξιωματικούς σου για εκτέλεση!

Ήσουν κάποτε γονιμότητα, λουλούδι και ψωμί, βροχή,

ακατέργαστο υλικό της ανάστασης

και φυσική άρνηση της άνυδρης άρνησης!

Ήσουν κεραυνός μες στη νυχτιά,

καταστάλαγμα υγρού φωτός,

παιδί της θύελλας, στόμα της χαράς

και χείμαρρος προσδοκιών ζωής!

Διασταυρώθηκες με την παραίτηση, βροχή,

νίκησες τ’ αδιάβροχα και τις ομπρέλες

κι έκανες την άνοιξη ν’ ανθίσει μέσα από την ορμή σου!

Συνέταιρε τώρα του χιονιά,

ακόμη κι αν σφυρίζεις εχθρικά

και στα μαύρα σύννεφα ταξιδεύεις πια προς το χειμώνα

θα ’ρθει εποχή ξανά, το ξέρουμε κι οι δυο,

όπου η ροή  σου το φως του φεγγαριού θα φέρει

στις δακρυσμένες στην καρδιά ανεμώνες!