Τόνους αστρικής σκόνης κουβαλάς
στο πέρασμά σου όλα χάνονται πίσω σου
χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τη Γη
νεφέλωμα σκόνης νεφέλωμα ισορροπιών
και στο κέντρο επιθανάτια έκρηξη
σουπερνόβα μιας παλιάς ζωής
εσύ η σουπερνόβα μου
εγώ η αστρική σου σκόνη.
***
ΤΟ ΦΥΛΑΧΤΟ
Έχασα στον άνεμο το αγαπημένο μου φυλαχτό.
Το βρήκα χρόνια μετά απαράλλαχτο και
πολυταξιδεμένο.
Χρύσιζε όσο τίποτα από τις ψυχές που το είχαν
φορέσει
***
ΚΑΠΟΤΕ
Πρόσεξε – μου είπε ανήσυχα – μη γίνεις σαν κι
εμένα
Και δεις
ξάφνου να γίνονται
Τα άσπρα σου φουστάνια λιμνάζοντα νερά
Τα φυλαχτά που φόραγες άπνοα κοχύλια
Τα γάργαρα σου νιάτα αλάτι στη γλώσσα του «Ε και;»
Πρόσεξε – μου είπε ικετευτικά – μη γίνεις σαν κι
εμένα
Νερό ζεστό πειθήνιο στους βράχους της
ακροθαλασσιάς.
Γιατί κάποτε ήμουν κύμα”.
***
ΑΝΗΚΕΙΝ
Με ρώτησαν πού ανήκω και με ποιου το μέρος
τάσσομαι.
Και τους απάντησα ότι δεν ανήκω
ούτε σε ομάδες
ούτε σε κινήματα
ούτε σε ρεύματα
ούτε σε κολεκτίβες.
Ανήκω σε κάθε «μου» που έχτιζα μερόνυχτα στον
ήλιο.
Και αυτοί δεν μου ξαναμίλησαν.
Μια μορφή δυο
μορφές
σώματα ψυχές
σε ένα βαγόνι
τρένου
μιας γραμμής
μιας τροχιάς
μια μέρα σαν
κι αυτή
της εβδομάδας
του μήνα
του χρόνου
να φτιάχνουν
μαζί το παζλ της ζωής
του τότε
του τώρα
του αύριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου