[Κρατάς την καρδιά...] της Κατερίνας Πανταλέων

Κρατάς την καρδιά.. σφιχτά..
Όσο πιο σφιχτα μπορείς..
Λένε πως όταν σφίγγεις ένα κομμάτι σου που πονάει..
ο πόνος αλαφρώνει..

Και το μυαλό...
το πιέζεις κι αυτό.. να μην αδρανεί..
Πρέπει να μπει μπροστά..
Να πάρει το τιμόνι..

Θεόρατα τα κύματα..
τα παλεύεις.. ναι..
μα όλο και πιο πολύ νερο καταπίνεις..
Και τα χέρια απελπισμένα υψώνονται
σαν να θέλουν να φτάσουν τα μαύρα σύννεφα
και να γραπωθούν απο αυτά..

Μα πως γίνεται να πιαστείς απο ένα σύννεφο..;

Και περνάνε οι μέρες..
οι μήνες.. τα χρόνια..
τα Σάββατα και οι Κυριακές..

Η υγρασία εχει νωτίσει και τα κόκκαλα ακόμα..

Μα δεν μπορεί..
Κάπου εκεί..
ανάμεσα απ' τα μαύρα σύννεφα
θα ξεπροβάλλει ο ήλιος..
Κρυμμένος είναι μόνο..
Και τότε θα σου πετάξει ένα σχοινί για να πιαστείς..

Ένα σχοινί που από σένα θα το πάρει..