ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ (ΕΡΚΥΝΑ) / Μπίμης Γιώργος

Όταν μεσουρανήσει το φεγγάρι και σκύψεις
πάνω απ' την επίπεδη επιφάνεια του νερού
θα ιδείς την εικόνα σου να παραμορφώνεται και να σβήνει.
Κι ύστερα, μια δύνη θ' απλωθεί για να ξαναγεννήσει τα μάτια,
η φορά του χρόνου θα αντιστραφεί
κι ένας άλλος ξεχασμένος κόσμος θα φανερωθεί.
Και θ' αντικρίσεις ξανά στη διαύγεια του βυθού
την παιδούλα που σήκωσε την κρυμμένη πέτρα
για να γεννηθεί μια υδάτινη πολιτεία στο φως.
Κι εκεί, ανάμεσα στα πλατάνια και στις ιτιές,
θ' ανασάνεις το άρωμα της μέντας και του βασιλικού.
Και θ' ακούσεις ξανά τους αρχαίους χρησμούς.
Και θα ιδείς το χρυσό θησαυρό στο κοίλωμα της πέτρας
και τ' ασημένια νομίσματα που πέφτουν στο νερό.

Στην άκρη του βράχου που καίει η ιερή φωτιά,
θ' αφουγκραστείς τις οιμωγές και την οδύνη της ιέρειας…
Κι αντίκρυ, στους στροβίλους του νερού που γκρεμίζεται,
θ' αντηχήσει το γέλιο των νυμφών
και ο ήχος του αυλού των Σειληνών και των Σατύρων…
Τότε, ο ασκίαστος ουρανός θα ξεφτίσει και θα πέσουν άστρα χρυσά
και κομμάτια πάλλευκου φωτός στη γη που αδημονεί…
Και θα φανερωθεί στη νύχτια σιγαλιά
η φλύαρη ορχήστρα των αρχαίων πουλιών.
Για να μεθύσει ο νους και να στοχαστεί την αίγλη και τη φθορά,
για να δέσει η νύχτα στο κατάρτι της τα δάκρυα
και τους στεναγμούς του έρωτα.

Εδώ σε τούτο το καμίνι σμιλεύονται οι ψυχές,
εδώ αναγεννιέται η μέρα,
εδώ βασιλεύει ο ήλιος της χαράς και της στοργής.
Βαθύ ποτάμι ο κόσμος, υμνεί τις αυγές και τα δειλινά
κι εξαϋλώνεται σα ζωντανό νερό στο εωθινό διάστημα.
Για να σμίξει με το αληθινό φως και να γίνει πάλι
στον ουρανό σύννεφο και μπόρα,
για να ξυπνήσει ο ίλιγγος της εξομολόγησης,
για να λαγαριστούν απ' την αμαρτία το αίμα και τα δάκρια .
Για ν' αγαπήσουν τ' αγάλματα στο φως
κι ο έρωτας να σκιρτήσει στο χώμα και στον άνεμο.
Κι ο μάντης,. να προφέρει τον τελευταίο χρησμό:''
Ο Ζέφυρος της ψυχής θα κλονίσει
τη σιωπή της αιωνιότητας!…