Post restant
Εχω αργήσει πολύ
Ποιός το μετράει το πολύ
Η το λίγο ετσι κι αλλοιως
Στάχυ στον κάμπο
Θα κοπεί στην ώρα του
Εχω αργήσει ομως
Εχω στήσει ανθρώπους
Σε προγραμματισμένα
Ραντεβού απο καιρό
Σε μέρη εξαίσια
Αλλά και σε άλλα
Απλά συνηθισμένα
Αργοπόρησα και τώρα
Με παράταιρη βιάση
Με ενα ταμάχι πιεστικό
Σε ποιά συνάντηση να σπεύσω
Ποιά να αγνοήσω ποιά να διαλέξω
''Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι''
- πλην ο βιος βραχύς-
Ωσπου να πεις κίμινο
Ξεγλυστράει σαν πούπουλο
και τούτο
και κείνο
**
Aγνωστος πια
Να τα ξεχάσω όλα λοιπόν
είχες πει δεν ωφελεί να γυρίζεις
στα ίδια και στα ίδια
Κι έφυγες κρατώντας ένα τσιγάρο
ρουφώντας αέρα
αφού το'χες κόψει το ρημάδι
τραβάς τα ζόρια σου κι εσύ
άλλα τα ζόρια τα δικά μου
Πώς γίνεται ρωτάω τους τοίχους
να σας ξαναβάψω δίχως να ξερνάει
το πρώτο χρώμα άλικο ανεξίτηλο
έχει ποτίσει ως μέσα το μπετόν
μάταια με τα νύχια μου θα γδέρνω
δέρμα από το δέρμα μου
Και πέρασα σχολαστικά
στρώματα τα χρώματα
ουράνιο τόξο σκαλιστό με επιμέλεια
και το άλικο εκεί να με στοιχειώνει
όπως το τσιγάρο που έκοψες
και το κρατάς χωρίς να το ανάβεις
στρίβοντας στη γωνία άγνωστος πια
εκείνο το φθινόπωρο της απώλειας
***
Απουσία
Ακούω τα ανάλαφρα πατήματά σου
Απο μακριά σαν σκύλος σε αφουγκράζομαι
Με τεντωμένη τη μουσούδα και τ΄αυτιά
Χάφτω τον αέρα με τη μυρωδιά σου
Οπως το βατράχι τις μύγες
Χωρίς αυτη την αναμονή δεν κλείνουν
Οι χαραμάδες στην τρύπια στέγη μου
Μαύρες οι μέρες χωρίς σου
Ακόμα πιό μαύρες οι μελλούμενες
Αγγελος ή διάβολος χαρά ή γκρεμός
Αλήθεια ή ψέμα θολό και θελημένο
Η του αναγκεμένου οπτασία λύτρωσης
Απουσία Θεός Οραμα Πίστη
****
Ο,τι ώρα νομίζετε
Ο,τι ζείς είναι ένα όνειρο
Σκιά του πραγματικού
Καθρέφτης επιθυμιών
Της βαθιάς πρωτόγονης
Φύσης
Tης παγίδας
Του Πολιτισμού
Και της Ανάγκης
Κυλάει χαράμι ο χρόνος
Οταν δεν είναι δικός σου
Ξένος και δανεικός
Ενας άγνωστος περαστικός
Που στάθηκε
Στην πόρτα σου
Και σε ρώτησε αδιάφορα
Τι ώρα είναι
Και αφελώς τον πήρες σοβαρά
Κι απάντησες ευγενικά
Ο,τι ωρα νομίζετε Κύριε...
Ο μόνος χαμένος χρόνος
Ηταν εκείνος
Που αποχωρίστηκες
Τη μοναδική σου αλήθεια
Στιγμές που απαρνήθηκες
Ημέρες που δεν δόξασες
Προχωρώντας αντίθετα
Απο τη ροή της ψυχής
Στο όνομα αμφίβολων
Αλλά βολικών ωφελημάτων
Χαμένος χρόνος
Οταν δεν είπες τα πράγματα
Με το όνομά τους
Πονάω,αγαπάω,μισώ
Χαίρομαι,υποφέρω,εκμηδενίζομαι
Χάθηκα, βρέθηκα, είμαι εδω
Ο,τι ωρα νομίζετε Κύριε ...
*****
Κλέφτες της νύχτας
Moιρασμένα άδικα ακόμη και στο όνειρο
Μικρές χαρές μεγάλες ενοχές κι η μόνιμη Ενοχή
Ας όψεται η κατήχηση και λειτουργική
Μη δεν γίνονται ολα σωστά και οπως πρέπει
Μην άλλο απο τον εαυτό δεν έχεις τιποτα να δώσεις
Τι να σου κάνει και αυτός εξάλλου διαμελισμένος
Με χρέη παντού και στον ίδιο περισσότερα τα χρωστούμενα
Γύρω πληθαίνουν οι ανάγκες οι φωνές θέλω στήριξε
Τρυπώνουν τελευταία στο μαξιλάρι επίμονα
Γραπώνονται απο ήσυχα όνειρα τα κάνουν εφιάλτες
Αποθρασύνονται καθώς βρίσκουν μπόσικα τα περάσματα
Αφύλακτες ρημαγμένες αντοχές ευαισθησίες αχρείαστες
Ηταν λέει μικρό παιδί κι έφτιαχνε κούκλες απο καλαμπόκι
Κι ολο λάθη έκανε κι ολο τα μπέρδευε χέρια με πόδια
Μάτια με στόμα κι ερχόταν η Μητέρα και μάλωνε
Και ξανά απο την αρχή και ξανά κι ήταν κι άλλοι πολλοί
Αγνωστοι απρόσωποι που κι αυτοί μάλωναν με σιγανή φωνή
Μα της Μητέρας κυρίαρχο το βλέμα να σπάει κόκαλα
Αχ και να εφτιαχνα την κούκλα σωστά και να μ΄αγκάλιαζε η Μητέρα
Κι οι άγνωστοι να με φίλευαν αγκαλιές και φρέσκο καλαμπόκι
Εστω σ΄ενα όνειρο μικρό καθημερινό να γινόταν κι άλλα πολλά
Να γίνονταν πριν και τα όνειρα σταματήσουν νάρχονται
Εστω και ως εφιάλτες κλέφτες της νύχτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου