Terrarium ( Το πείραμα του Ward ) Ελένη Γαλάνη (απόσπασμα)

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
(...)
Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις
Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα 
(ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα)
Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε
κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους 

Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο 
έφερε ενα γύρο το δωμάτιο έφυγε 
χωρίς να πει ούτε λέξη

Από τον καιρό εκείνο τα αναρριχητικά πυκνώσαν 
ανεξέλεγκτα
το μέσα τοπίο ερήμωσε
σκληρύναμε
Δεν περιμένουμε κανέναν

Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι 
το κενό
μέσα από πλέγματα από φύλλα πυκνά
θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να στρέψουμε αλλού το πρόσωπό μας.

***

"Στο σπίτι μας δεν ανθίζουν εποχές

ανθίζουν τα μαλλιά μας

Συχνά ακούς τριγμούς μες στη σιωπή

φυλλώματα σέρνονται στα δωμάτια

πέπλα ριχτάρια παντού κρέμονται

στα πόδια, στην πλάτη, φίδια ζωντανά στα πλευρά μας".

***

«Υπάρχουν φυτά που ζούνε σαν ψάρια

Ψάρια που ζούνε σαν φυτά

Ανθρωποι με φτερά, άνθρωποι με βράγχια

Ανθρωποι με φύλλα, με αγκάθια

Ανθίζουν, μαραίνονται, πολλαπλασιάζονται

στοιβάζονται, συστεγάζονται σε τερράρια

ακουάρια, γραφεία, στριμώχνονται

σε γυάλινα δωμάτια

 μνημεία μοιάζουν θερμοκήπια

μέσα σε τραμ, μετρό, λεωφορεία

το οξυγόνο τους λιγοστεύει

η ανάσα σώνεται

το φως τους τελειώνει».

***

"Πάει καιρός

 Οι δείκτες αγκομαχάνε στα ρολόγια

 ξεχαρβαλωμένοι η πραγματικότητα έρχεται

 την ίδια ώρα ακριβώς 

στο επισκεπτήριο της προσμονής ο χρόνος

 σερβίρει τα κεφάλια μας

 αντί οπώρες

 επί πίνακι

 στα χέρια των εποχών

 φύσεις νεκρές κανείς

 δεν θυμάται".