ΑΛΛΑΓΗ / Αιμιλία Πανταζή

Ζητά λάμψεις να πετροβολά με φλογοβόλα
Aνάσες βήχει πυρακτωμένη
Υφές ακοίμητες αντλεί από τα έγκατα
Λάφυρα τσαμπιά ανούσια
Δόξες παλιές από γιορντάνια θρύψαλα.

Αλλαγή τη βάφτισαν μια νύχτα
Την λεν ακόμη έτσι στα υψώματα.
Κόβει σαν λεπίδα.
Ενώνει με βελονιές τις μύτες των βράχων.
Κουμαντάρει αερικά λαιμητόμους.
Αδημονεί για απόηχους ταξίμια.

Πολλαπλασιάζει το σώμα της.

Σκηνικά στήνει σε πολλαπλούς καθρέφτες.

Σε θυσιαστήριο ολάκερο ενώνεται.

Καραδοκεί πλάι σου σα σκιά.

Έχεις ακούσει για κείνην;
Την ψάχνεις άραγε;
Τη μελετάς ίσως;
Τη χαστουκίζεις έστω;
Κάτι θα ήταν κι αυτό για τα σκιερά της χνάρια.

Μα εσύ,
πλάτες φευγιά της δείχνεις.
Το μετανιώνεις.
Επιστρέφεις.
Στροβιλίζεσαι σαν δίνη στο πευκοδάσος της.
Πουλιά της αφουγκράζεσαι για μερόνυχτα
σαν γίνονται πειρατές με άκρα γάντζους.
Τραβούν κοφτά, με δύναμη,
παρασέρνουν κάτω από φωτιές.

Συνέχισε.
Μη σταματάς.
Μάζευε χούφτες τα άγια στάγματά της.
Ανάσες και βαφές τα περβόλια των λέξεων.
Υδάτινους πίδακες πορφύρας τα αποκαΐδια.
Συνέχισε.
Κι ας πονάς.

Λάξευσε γι αυτήν τα δάχτυλά σου.
Βούτηξέ τα σε αρμύρα.
Άκουσε τη φωνή της.

Τι είσαι στ’ αλήθεια συ που την κοιτάς;
Δον Κιχώτης,
Ζητιάνος,
ή κοιμισμένο φυλλοκάρδι γύρω από πυρά;