Αισθήσεις: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας- Σοφίας Ζυγούρη (Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη) (Απόσπασμα)

Αισθήσεις 

Ψυχή στα κρύφια μονοπάτια σου
βγήκες ξανά σεργιάνι. 
Λόγια ν’ ακούσεις άρρητα
με μια σταλιά ζωής ξεδίψασμα 
ο πόνος σου να γιάνει.

Γαλάζιο μπλε του ουρανού η της καρδιάς γαλήνη,
το γαλανό της θάλασσας αισθήσεων σαγήνη.
Λευκό βαμβακοσύννεφο σαν τ’ όνειρο που τρέχει,
αφρός κυμάτων το άπιαστο που ορισμό δεν έχει.
Μαϊστράλι ατίθασο σε καλωσόρισε 
χαϊδεύοντας τις φυλλωσιές στο πέρασμά σου. 
Ο τροβαδούρος του θέρους τζίτζικας 
την πιο όμορφη καντάδα του
πεισματικά σου τραγουδά! 
Τί κι αν ήταν πάντα η ίδια;!
Η θάλασσα συστήθηκε
ενώ φιλούσε την αμμουδιά με χίλια στόματα 
λες κι ’θελε ν’ απαντήσει ανέκφραστες ερωτήσεις. 
Ψιθύριζε:
«Σ…αλςςς σ…αλςςς σ…αλςς..!»
Περήφανη¬, συνεσταλμένη! 
Φιλική κι άγρια! 
Αιώνια, μα πάντα νέα!
Πόσες όψεις αυτή η γαλανή μαγεία!
Και κάπου κει στο δείλι το μενεξεδί 
επέστρεψε η ψυχή απ’ ομορφιά γεμάτη
μα πάντα διψασμένη…
στα μυθικά τα πέλαγα του Πλάστη
να σαλπάρει!

Προβάλλομαι άρα Υπάρχω 

Μιας πεταλούδας τα φτερά
δανείστηκε μια μύγα.
Πετούσε και καμάρωνε 
την ξένη ομορφιά της.

Δεν πήγε όμως σ’ ευωδιές,
σ’ ολάνθιστα λουλούδια.
Οι πεταλούδες ήξεραν,
θα την περιγελούσαν.

Τις άλλες μύγες ζήτησε,
να βρει να εντυπωσιάσει!
Μ’ αυτές την γνώριζαν καλά
και πιο πολύ γελούσαν.

Η αξία ποτέ δεν κρύβεται
αληθινή σαν είναι.
Η ένδεια και η κενότητα 
την προβολή ζητάνε.
Εκεί στηρίζετε και ζει
η ασήμαντη ύπαρξή τους!


Ανάταση

Τα εύθραυστα φτερά σου άπλωσε
μικρή ευαίσθητη πεταλούδα
Στον άνεμο των ιδεών λικνίσου και χόρευε..
Με το νέκταρ της Αθανασίας μέθυσε κι αφέσου..
Αφέσου Ψυχή μου!


Φαντάζω άρα Υπάρχω 

Θέλω να δείχνω πως είμ’ ένας άλλος
κοσμοπολίτης γυαλιστερός,
ας είμαι ασήμαντος με ανασφάλειες,
απ’ έξω θέλω να’μαι «θεός».
Ψυχή και σκέψη δεν λογαριάζω,
κανείς δεν βλέπει πως είναι αυτά
στο άπειρο κι άχρονο ανήκουν,
με ενδιαφέρουν τα πιο απτά.. 
Το «είναι» θέλει μεγάλο κόπο
και καλλιέργεια σχολαστική.
Πράξεις πολλές, θυσίες, δάκρυα,
έχουνε διάρκεια όσο η ζωή.
Το «φαίνεσθαι» απλή εικόνα,
που αλλάζει εύκολα κάθε στιγμή.
Σ’ αυτή λοιπόν θα επενδύσω,
η μόνη άλλωστε που είναι ορατή..!


Αναρωτιέμαι 

 
Το καλοκαίρι πέρασε, μα ίχνη άφησε 
στο χάρτη της ψυχής μας.
Χρώμα άλικο η ένταση χαράζει και διηγείται.
Με γαλανό η γαλήνη μας πλέκει το ουράνιο νήμα.
Η πεταλούδα αθόρυβα κρυστάλλινο χαμόγελο φέρει
στα εύθραυστα πολύχρωμα φτερά της.
Τόσο απαλά να μην χαθεί, μη πέσει να μην σπάσει..
Μικρό αηδόνι γλυκόλαλο, 
μνήμες, στιγμές υμνεί και τραγουδάει.
Σταγόνες φιλιά απ’ τα κύματα έφερε ο θαλασσοαέρας..
Στάλες που έχουν τη δροσιά, μα αφήνουν μια αρμύρα..
Πόσο στ’ αλήθεια μοιάζουνε; Ολόιδιες με δάκρυ!
Σε μια σπηλιά απρόσιτη έκρυψα μια ελπίδα.
Να μην τη φθείρει η διάψευση,
να μην την κλέψει ο χρόνος..
Όταν θα έρθει ο καιρός τ΄ όνειρο θ’ αρματώσω
να χω τον χάρτη μπούσουλα να πάω να τη πάρω.!
Είναι νωρίς, έχω καιρό!!
Μήπως πολύ έχω αργήσει;;;

Ύπαρξη

Τη θάλασσα ο ουρανός, 
καθρέφτη έχει επιλέξει.
Τα χρώματα την διάθεση,
επάνω της να πλέξει..
Χρώμα δεν έχει η θάλασσα,
ο ουρανός της δίνει.
Μα ως αυτόφωτη περνά,
και φαίνεται εκείνη.
Ευφρόσυνο το γαλανό,
λευκή η θυμηδία 
Μπουνάτσα το χαμόγελο,
οργή η τρικυμία.
Ζωή να είμαστε εμείς,
όχι το είδωλό της.
Ψυχή και Πνεύμα υπαρκτό,
όχι εικόνα, προβολή,
σκηνή στο κάτοπτρό της..!

Θυσία για την Κύπρο μας 

Β΄ βραβείο στον 6ο Παγκόσμιο διαγωνισμό 2015 του Ε.Π.Ο.Κ. 

Ο πόθος για τη λευτεριά το πιο μεγάλο όπλο.
Κανείς δεν το κατέβαλε χωρίς τιτάνιο κόπο!
Είναι το δίκιο το ύψιστο, που ο Θεός βοηθάει,
κι αν ηττηθεί στους αριθμούς,
στην Ιστορία, στην ψυχή πάντα αυτό νικάει!
Οι ιδέες ποτέ δεν σβήνουνε σαν βαπτιστούν στο αίμα
ηρώων και πολεμιστών που λευτεριά ζητάνε..

Λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος. 
Αστέρι της Μάνης λαμπερό στης Κύπρου τον Αγώνα.
Στη μάχη της ΕΛΔΥΚ άφησε την ύστερη πνοή του,
ως ήρωας στα χώματα της ματωμένης Κύπρου.!
«Δεν θα υποχωρήσουμε, τα τανκς κι ας μας πατήσουν»
ενθάρρυνε το λόχο του, βροντώδης η φωνή του! 
Απέρριψε μετάθεση, Έλληνας αντρειωμένος.
Άφησε τα κορίτσια του για χάρη των «παιδιών του».
Ρίψασπις δεν έγινε, πιστός εις το καθήκον. 
Ελλάδα ποτισμένος όπως την ονειρεύτηκε, 
στη λεύτερη ατίθαση ομορφιά της,
κείνη του «ταν ή επί τας»! 
αυτό σημαίνει Λάκωνας, περήφανος Μανιάτης!. 
Φωτιά κι ατσάλι! Θάνατος! 
Πόλεμος! φρικτή η ώρα, πικρό το βόλι φονικό κόβει ζωή και νιότη… 

Παράδειγμα αυταπάρνησης λαμπρό,
με γράμματα ολόχρυσα χαράζει η Ιστορία.
πυξίδα στη Σημερινή, αδιάφορη την οκνηρή, πορεία..
Αθάνατοι όλοι οι ήρωες! ζουν μέσ’ την καρδιά μας.
Στεφάνι δόξας και τιμής το δάκρυ της συγκίνησης 
που λάμπει στη ματιά μας..!