Ποιός ξέρει άραγε...

του Λουκά Νικολαίδη 

Και τι είναι ο Άνθρωπος;

Θαρρώ, πως είναι Επισκέπτης Πρόσκαιρος,

σε έναν κόσμο Άκοσμο,

που αφήνει ζωηρό το αχνάρι του,

και μία θύμηση σαν φύγει

άλλοτε Καθάρια κι Άψογη,

κι άλλοτε,Φαύλης ζωής......μιά μνήμη!

Ζει, σε Διαρκείας Όνειρο,

πότε Εφιαλτικό κι Απαίσιο,

και, πότε.....Ισοσκελισμένο!

Και, όταν θα έρθει η ώρα της Θανής,

ποιός άραγε να ξέρει;

Ίσως βρεθούμε Όλοι Εκεί,

κάτω από μιά Τεράστια Σκηνή

στην Μακαρία τη Ζωή,

συμμέτοχοι μίας Θεόλαμπρης Γιορτής,

όπου τα μάτια Όλων μας

με Αγάπη θ' αλληλοκοιτιούνται,

μακριά από καταχνιές και νεφελώματα,

σε κήπους Ανθογέμιστους

κι αγρούς,

με χλόες και χόρτα Ήμερα,

που δεν θα τα πληγώνουνε

ζιζάνια αιχμηρά, και τσουχτερές....τσουκνίδες!