ο ήχος της ψυχής (απόσπασμα)

ΜΗ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ
Η ψυχή δεν αλλάζει
μέσα σε φουρτούνες και θύελλες.
Γίνεται ανέπαφη
σε χαλάσματα καιρών και καιρών.
Ο νους μόνο σαλεύει
στο ανεκπλήρωτο μπροστά.
Η λογική σου, διώχνει
τις αστραπές και τις καταιγίδες.
Στέλνεις μακριά την ουσία
με χιλιάδες αρνήσεις.
Όμως, όσο κι αν μιλάς
στον εσωτερικό σου κόσμο,
μια φωνή θα σου λέει πάντα ψιθυριστά
τα λόγια,
που τα μάτια σου διάβασαν
μέσα στα βιβλία.
Όμως, όσο κι αν λες:
"τούτο δεν έχει νόημα",
όσο κι αν ντύνεις με μανδύα
την αδιαφορία σου,
το σύμπαν γνωρίζει.
Εσύ είσαι ο δυνατός.
Εγώ ένα αηδόνι.
Μη λυπάσαι το αηδόνι,
που φυλακισμένο σε ξύλινο κλουβί,
κελαηδάει με την ψυχή του.
Να λυπάσαι τ΄αηδόνια εκείνα,
που μέσα σε χρυσά κλουβιά,
κελαηδάνε για τ΄ασήμαντα.

--------------------------------------

 Σ΄ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Μέσα σ΄ένα βιβλίο,
επάνω στις ρωγμές του,
ζωγραφισμένος στέκεσαι,
κρύβοντας τις γραμμές του.

Έσβησες απ΄τον ουρανό
το κίτρινο φεγγάρι,
τα δύχτια σου το σκλάβωσαν,
σε πέτρινο πιθάρι.

Δεν έριξες το βλέμμα σου
να δεις την ταραχή μου,
πήρα κλωστές και έπλεξα
κομμάτια την αυγή μου.

Πικράθηκε το στόμα μου,
δεν έχω άλλες σκέψεις,
θόλωσε η νύχτα το μυαλό,
ξεθώριασαν οι λέξεις.

Τελείωσε η ανάσα μου,
τη ρούφηξε ο πόνος,
τα λόγια που σου έστειλα,
έκλεψε ο χρόνος.

----------------------------------


 
ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΛΟΓΙΑ
Λόγια, του φθινοπώρου λόγια,
που πέσατε στο ξερό χώμα
κι ο άνεμος σας παρέσυρε
με τα κιτρινισμένα φύλλα μακριά.

Λόγια, του φθινοπώρου λόγια,
που αδυνατήσατε να μείνετε
μες στην ψυχή, μες στην καρδιά,
γιατί νιώσατε την παγωνιά.

Λόγια, του φθινοπώρου λόγια,
ειπωμένα από στόμα σε αετό,
καιροφυλαχτίσατε και φύγατε,
σαν κουρασμένο δειλινό.

Μιλήσατε γι΄αγάπη που πιστέψατε.
Μιλήσατε για έρωτα κι ερημώσατε.
Μιλήσατε για πόνο και ματώσατε.

Χαϊδέψατε τις χορδές
ενός ουράνιου τόξου,
κι ακουστήκατε σαν συγχορδία
μες στην αποστεριά.

Λόγια χαμένα,
βουτηγμένα σε θολά νερά.

Περιπλανηθήκατε και χαθήκατε.

----------------------------------------------

 Μικρό, γαλάζιο μου πουλί,
κλεμμένη ευτυχία
απ΄της νυχτιάς τα παιχνιδίσματα
μου΄φερες.

Μαραμένα λουλούδια
από τον κάμπο της θάλασσας
μου΄φερες.

Κι ας σου ζήτησα
την Άνοιξη..

----------------------------------------------

 ΜΗΝ ΑΓΝΟΕΙΣ
Μην αγνοείς,
το χέρι που σε προσμένει.
Δέξου τα κύματα που κρύβει,
τους άσπρους γλάρους
που ξεπηδούν από μέσα,
τις γλυκιές νότες,
τις χρυσές αυγές του.

Μην αγνοείς,
τα μάτια που σε κοιτούν.
Δέξου τις συννεφιές που κρύβουν,
τις θάλασσες που πλημμυρίζουν,
τη ζεστασιά,
το κουρασμένο δειλινό τους.

Μην αγνοείς.
Απλά, δέξου.

-----------------------------------------

 ΛΑΓΙΑΣΕ
Στο γλυκό σου πρόσωπο
έγνοια μην έχεις.
Κοιμήσου, κι ας κοιμηθεί
κι η θάλασσα μαζί σου.
Ας είναι χρωματιστά
τα όνειρά σου!
Ας κοιμηθούν μαζί σου
των βουνών οι κορφές.
Ας σωπάσουν τ΄αγρίμια
μες στις φωλιές τους.
Κοιμήσου, λάγιασε.
Σ΄αγκαλιάζω,
με τις φτερούγες μου.
Σε νανουρίζω,
με τον ήχο της ψυχής μου.

------------------------------------


 
ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Για σένα ταξιδεύω
πιο πέρα από το σύμπαν,
κι είναι βαθύ σκοτάδι,
μ΄ακόμη αντέχω.

Για σένα ναύλωσα
ένα χρυσό αστέρι,
μήπως το φως του
γεμίσει την καρδιά σου.

Για σένα σιώπησα
τ΄αηδόνια μες στο δάσος,
μήπως και το τραγούδι μου
ξυπνήσει τη ζωή σου.

Κι είναι βαθύς ο ύπνος,
ο ύπνος της ψυχής σου.

-------------------------------------

 
ΕΤΣΙ ΕΙΣΑΙ
β)
Είσαι ένας μικρός
δίχως σύνορα κόσμος.
Μέσα από τους άπειρους
χρωματισμούς που εκπέμπεις,
δίνεις έναν παράξενο ρυθμό
στον χωρίς όρια πλανήτη μας.

Είσαι της αρχής
και του τέλους, κόσμος.

Με την αύρα σου αγγίζεις,
άλλους κόσμους, μακρινούς,
στο σύμπαν μέσα.

Ήχοι και ρυθμοί της ζωής σου,
ενός κόσμου που είσαι,
παράξενα νιώθεις να γυρίζουν
γύρω από τον άξονά σου.

Δίχως το "εγώ",
ζεις αιώνια!


-------------------------------------