Α κ υ ρ ώ σ ε ι ς

Οργιάζεις φανατικά,
στρώνοντας χαλί στα αλύπητα ραπίσματα.
Διασυρμοί ονείρων,
φαύλες γέννες πρεσβεύουν.

Δεν σε ρωτώ πόσο μακριά είναι τ’ αστέρι σου …
Απ’ των ωκεανών τα βάθη, δεν μπορώ να το διακρίνω.

Έχασα το κλειδί της ισορροπίας μου
στην αναζήτηση μιας χαμένης παρέκκλισης.
Κρέμασα χάντρες στα μαλλιά,
για να νιώθω το βάρος τους.
Μια μικρή κλεψύδρα χόρευε με το χρόνο,
αποσπώντας τις ροές του …
Έσταζε αργά, ακύρωνε γεγονότα …
Ήθελε να μου δείξει πως δεν αγοράζεται η ζωή
ανοίγει μόνο Πύλες
και μας καταχωρεί σιωπηρά …

Στις μνήμες του χρόνου,
μικρές αυταπάτες κυλούν οι εκτινάξεις μας,
καταγράφονται οι διάρκειές μας.

Μόρια ύλης υψώνονται περήφανα
στη συνάντηση με το χθες.
Ελαφροπατώ στις ψευδαισθήσεις,
μπαίνω στην τελική ευθεία.

Κάθε μου νίκη
στεφανώνει τη ματαιοδοξία μου.
Γι’ αυτό τη γκρεμίζω με θόρυβο και
κηρύττω πόλεμο.
Δεν παίζω το παιχνίδι σου ζωή,
Αυτό το «σκάρτο» σενάριο
που ξεχνά της αγάπης τα κοσμήματα
να μου φορέσει,
του σεβασμού τις οάσεις
να μου φανερώσει.

Φρικιά κρυμμένα στην άρνησή τους
Ορατές ή αόρατες αλήθειες
κρέμονται σε δέντρα χωρίς καρπούς.
Νόθες οι ώρες οι χρόνου
που στραγγίζεται η σιωπή.
Δεν τις γέννησαν πάθη καρδιάς
Δεν τις έθρεψαν στεναγμοί καημών.

Μ’ αρέσει να κοιτώ
τ’ άδεια μου χέρια
και να μετρώ την προσφορά τους.
Τους γόρδιους δεσμούς που έκοψαν
Τις σπονδές που πρόσφεραν
με αυταπάρνηση και λατρεία.

Ελαττώνω της φύσης το θυμό
με ελαφρυντικό τη σιωπή της.
Οι τροβαδούροι ενέδωσαν σε ατάλαντα άσματα,
ακροβατούν στην κακοποίησή τους…
Όστρακο κλειστό το στόμα μου,
δεν θ’ απαγγείλει στίχους αρμονικούς
και περήφανους.
Ήπιε των καημών κρασί και μέθυσε
τη μνήμη.
Απαλλοτρίωσε κακοποιημένα έργα.

Την τέχνη δάμασα με όρκο σιωπής …

Γεννήτορας ελπίδων,
φυτεύω αγνό στάρι ζωής
και γίνομαι χώμα και νερό.
Επωάζω ρακένδυτες θεωρίες ένωσης
καταργώντας τη φτηνή τους ύλη.
Ανατρεπτική και πανίσχυρη,
τίκτω δύναμη Τιτάνων.
Υπερισχύουν οι μεγάλες ώρες τις σιωπής μου.

Χαμαιλέοντας του ίδιου μου του εαυτού,
με δυσκολία μ’ αναγνωρίζω …