Μες στις τρεμίζουσες σκιές -όχι των δέντρων πια- της φαντασίας και του νου τα σχήματα πασχίζουνε να ξαναπάρουν τη μορφή τους. Κάποτε τα είχαν όλα: όνομα, πρόσωπο, ηλικία και τόπο.
Τώρα μονάχα σκόνη.
Κι όσο χάνουν σε επιφάνεια τόσο κερδίζουν σε προοπτική και βάθος. Τυλίγονται στο θάμπος και δεν μπορείς ούτε ένα φύλλο πράσινο ή ένα κομμάτι θάλασσα να δεις.
Τώρα μονάχα σκόνη και ψίθυροι - όχι του ανέμου πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου