Πρόσωπα γνωστά (απόσπασμα)

το ποίημα 

Δεν ξέρεις τι να γράψεις πια,
τα λόγια στέρεψαν, 
χαθήκανε οι λέξεις.
Μονάχα μουντζουρώνεις το χαρτί, 
η ώρα να περάσει. 
Κλείνουν τα μάτια, 
ταξιδεύει ο νους,
ο ύπνος σε παίρνει στα φτερά του,
το όνειρο ξαπλώνει στο χαρτί
και γράφει ποίημα!

-----------------------------------------

ο Φαντάρος 

Σαν τον φυλακισμένο ο φαντάρος,
σβήνει τις μέρες, 
μετρά τις ώρες 
μήπως και περάσουν, 
μα δεν περνούν. 
Συλλογισμένος στέκει ο φαντάρος. 
Άραγε ο νους του που να ταξιδεύει;
Σαν τελειώσει, 
σαν βγει έξω στον κόσμο σαν πολίτης, 
άγνωστα δεινά τον περιμένου
κι αυτή η μάχη από πριν μοιάζει χαμένη.

----------------------------------------------

Πόρτες κλειστές

Πόρτες κλειστές. 
Μάταια χτυπάς να σου ανοίξουν.
Έξω χιονιάς και παγωνιά,  
μέσα το τζάκι να ζεσταίνει.
Κι ούτε που το κατάλαβες,
πως και γιατί σε κλείδωσαν απέξω.
Χτυπάς γερά, 
φωνάζεις δεν σ΄ακούνε.
Μην περιμένεις
πάρε την βαριά. 
Πόρτες που δεν ανοίγουνε τις σπάνε. 

------------------------------------------------
Σύντομα

Σύντομα θα πιάσουμε λιμάνι.
Δεν θα βλέπουμε μόνο θάλασσα, 
δεν θα μας φοβίζει ο ουρανός, 
δεν θα μας τρομάζουν οι φορτούνες. 
Σύντομα θα πιάσουμε λιμάνι, 
η ψυχή απάγκιο θα βρει.
------------------------------------------------


η βροχή 

Βρέχει συνέχεια. 
Μούλιασε το χώμα, 
τα ρούχα λάσπωσαν, 
λερώθηκε η ψυχή. 
Κι αυτή η βροχή, 
δεν λέει να σταματήσει. 
Τα δάκρυα δεν προφταίνουν να στεγνώσουν.

---------------------------------------------------


η μέρα 

Αυτή τη μέρα δεν θέλω να την ξαναδώ, 
δεν θέλω να την ξαναζήσω. 
Πόνεσα μέσα μου πολύ 
κι αυτή η μέρα δεν λέει να περάσει. 
Σαν τραγική ειρωνία σε ένα δράμα. 
Μια τέτοια μέρα όλη η ζωή μου.

----------------------------------------------------

Μονομαχία

Στον τοίχο δυό σπαθιά,
το οικόσημο στη μέση.
Κάθε νύχτα, 
παίρνεις ένα σπαθί, 
μονομαχείς με μια φιγούρα στον καθρέφτη,
μονομαχείς κι ας ξέρεις από πριν, 
το αντίπαλο σπαθί θα σε νικήσει.      
----------------------------------------

Πρόσωπα γνωστά

Πρόσωπα γνωστά, 
κάθε μέρα σε κοιτάζουν  
κι αν κάθε τόσο αλλάουν, 
ξέρεις ότι είναι τα ίδια. 
Φορούν τα ίδια ψεύτικα χαμόγελα
κι εσύ χαμογελάς πικρά, 
σαν πρόσωπο γνωστό, 
που δεν κατάφερε ν΄  αλλάξει. 

-------------------------------------------------

τα φώτα 

Σιγά- σιγά το πλοίο ξεμακραίνει 
τα φώτα ξεψυχούν, 
κρύος αέρας σε συντροφεύει. 
Κοιτάς το τελευταίο φως, 
μελαγχολείς. 
Ρωτάς τη μοίρα
πότε θα γυρίσεις.            

-------------------------------------------------------