Ι
Φτερούγες στάζουν μάρμαρο
Τσόχα το ηλιοβασίλεμα
Μοιράζει η θάλασσα χαρτιά
Πορθμεία στήνει η νύχτα
Απέναντι όλα να διαβούν
Ασάλευτες βεντάλιες
ΙΙ
Τόσο μα τόσ’ όλα νεκρά
Που προσποιούνται ανάσες
Μα σαν κοιτάξεις καθαρά
Προβάλλεις από το Μέλλον
Άπειρος
Βλέπεις την… Ποίηση !
ΙΙΙ
Απασφαλισμένα τα φεγγάρια
Όλα
Σέρνουν γιρλάντα το στερέωμα
Μ’ όλα του τα νερά
Σαν ψάρι επουράνιο
Και τα φιλιά τους συγκροτούν
Όπου θέλουν
Όπως θέλουν
Δίχως κανένα χάρακα
Έτσι που αν δοθείς
Στην έλευση ακούμπωτος
Κάτω απ’ τη ροδιά
Θα μάθεις πια πως έζησες
Τον Κόσμο ανασαίνοντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου