ανατέλλω στο μαύρο,
στην υγρή σου ανάσα
χαραγμένη η γραμμή της ζωής
μονοπάτι χαμένο.
Στη μυρωμένη σου αύρα
την αμήχανη ανάβω ζωή μου
και σε σχήματα λόγου περιφέρομαι.
Στο ημερολόγιο της ψυχής
θαμμένος βαθιά
αμετανόητος πόνος
επιμένει .
Στον απολογισμό της ματαιότητας
αμφίθυμα αναμοχλεύω συναισθήματα
κι όταν οι νύχτες
σε νεκρές πολιτείες βαραίνουν
σε παρελθόντα χρόνο μεταμορφώνομαι.
Ο κόσμος αρχίζει και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου