ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ
Ίσως
να μην έπρεπε να την σκοτώσω
Πανώρια
κι αγέρωχα λιτή
Κι
όμως συντρίφτηκε.
Όταν
τράβηξα το κράνος σαϊτεύτηκα.
Στενός
ωκεανός πόνου και δίψας.
Δεν
ψέλλισε με τα μάτια της ούτε ένα γιατί
Μα
ούτε κι εγώ ήξερα.
Κάποτε
κάλπαζε στο άτι
Όσο
πολεμικές ιαχές την τριγύριζαν
Τώρα
θα βαδίσει στα Ηλύσια Πεδία
Αφήνοντας
πίσω στο φονιά το βλέμμα
Πράσινο
να ’ταν τάχα;
Κοπάδια
θνητών ρήμαξα
Η
Αμαζόνα με τον ένα μαστό θα με συντροφέψει
Πίσω
στα ύδατα της Στυγός
Με
τη φτέρνα να καγχάζει
Πίσω
στις μεταμορφώσεις του Πηλέα
Που
’θελε ν’ αγκαλιάσει τη φωτιά και τ’ αγέρι.
Έρχεται
κι εμένα η ώρα μου
Θα
με περιμένεις, Πενθεσίλεια;
Εμένα
τον γοργοπόδαρο
Την
άσβεστη δόξα της Φθίας,
Τον
φονιά κι ευεργέτη σου;
ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Σαν
θεός άστραψε στα φαράγγια της Ίδης
Οπτασία
που κυνηγάει Νύμφες αραχνοΰφαντες
Και
όχι τους δικούς μου.
Χρυσοί
βόστρυχοι πάνω από μάτια της αντάρας
Στόμα
που δεν συλλάβιζε τον όλεθρο
Μα
μόνο τις ρίμες του έρωτα.
Το
χάδι του ξημέρωνε τις μέρες μου
Το
χάδι του εχθρού!
Γιατί
εμένα, ακριβέ μου; Τόσες σε θέλαν!
Το
γέλιο σου φαρμακερό βάλσαμο
Βρόχος
πολύκλαυτος αιμάτινος.
Τα
δα τα σημάδια στην αρχή του υφαντού
Όσο
ο αργαλειός αρνιόταν να τραγουδήσει
Σε
μια Τροία αλύγιστη μα ήδη νεκρή.
Ο
λογισμός μου στην αγκαλιά σου
Τα
λυτά μαλλιά μου θα στολίσουν το μνήμα σου
Όταν
σφάγιο θα σωριαστώ σιμά σου.
Θα
με περιμένεις στα Ηλύσια Πεδία
Ν’
αγαπηθούμε μακριά απ’ τον Κέρβερο του πολέμου;
Το
δειλινό έβαψε ξανά τις Σκαιές Πύλες
Μα
η μόνη πορφύρα που έμεινε είναι αυτή της καρδιάς σου.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
«Τον
Λοξία δεν τον ξεγελάς!
Μικρέ
όμορφε κόκκε άμμου που ’λεγες θα γίνεις βράχος!
Δεν
θα νικηθώ από σένα, εγώ που πάταξα τ’ ανίκητο φίδι!
Νομίζεις
θα σε σωριάσω να σφαδράζεις στο αίμα σου;
Ανόητη
θνητή!»
Είπε
κι έφυγε με αύρα οργής στα μάτια,
Εγώ,
παιδούλα που μιλά στ’ αστέρια,
Ξάφνου
τρέμω κι αντικρύζω τον όλεθρο.
«Φυλαχτείτε
απ’ το ξύλινο άλογο που λάμπει στον ήλιο!
Πατέρα,
μητέρα, ακούστε!
Όχι,
δεν είμαι τρελή!
Μη
γιορτάζετε, εγώ δε βλέπω φως, αλλά φλόγες
Που
θα γλείψουν τα ψηλά απόρθητα Τείχη
Τα
καράβια φύγαν, μα θα ξανάρθουν…οϊμέ!
Κι
όλοι θ αφανιστούμε απ’ τους αγριωπούς εχθρούς.
Όμως
κι αυτοί θα συντριβούν!
Τη
ντροπή στο βωμό θ ακολουθήσει τσεκούρι
Κοφτερό,
που θα πέσει δυο φορές!
Απόλλων!
Απόλλων! Δυο φορές με ρημάζεις!»
ΑΡΙΑΔΝΗ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου