ΜΙΑ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΗ .... / Ανδρέας Διγενής

Δαγκώνω τα χείλη
γίνονται μωβ,
στην μανία της θλίψης !
Σφίγγω τα δόντια
να ραγίσουν,
στην ανάγκη για πείσμα !

Θέλω να ξαναμυρίσω τ’ αρώματά σου,
που χάρισες στις βουκαμβίλιες στου κάστρου τα πλακόστρωτα !
Θέλω να ξαναδώ την μορφή σου,
ν’ αναδύεται από την θάλασσα των βράχων του σταυρού, στο λιμανάκι !
Θέλω να ξαναπιώ τσίπουρο,
από τα δικά σου χείλη στα στενοσόκακα της παλιάς πόλης !

Οι αναμνήσεις πρωτόγνωρες,
καρφώνονται παντοτινά !....
Έρωτας.... αγάπη.... πάθος !....
Μια προσμονή και μια ευχή,
ταράζουν δυο κορμιά....
Ζητούν απεγνωσμένα μοίρασμα στιγμών !....