Βασίλης Σπανός : Ένα (1) ποίημα

Ζυγώνω την ανατολή στα όρη της Αστούρια,
αναζητώντας άλματα,απώλειες και προνόμια.

Σιγήσανε τα άλματα,το όνειρο απωλέσθη,
μέσα σε βρώμικα δουλικά που πήραν τα προνόμια,
σύγχρονοι γαιοκτήμονες που διάλεξαν τον κλήρο
σημαδεμένης τράπουλας της πόρνης εξουσίας.

Τα αίματα που γέμισαν τα ορυχεία της τήξης,
με δυναμίτες άνοιξαν στοές μες στις καρδιές μας,
για να κινήσουμε ξανά για ανατροπές και ρήξεις.

Είναι οι σταθμοί όμως μόνοι τους σε θέατρα σφαγών,
κι'οι γειτονιές δεν μάχονται πλέον Πασιονάρια,
γεμίσαν οι παλάμες μας με κίβδηλα νομίσματα
κι'είναι οι τσέπες μας παχιές μ'ευνουχισμένους όρκους,
που στήθηκαν σε μια σειρά στα τέσσερα τα άκρα
γεμίζοντας τα σκέλια μας μ'εμπόρια και φράκα.

Εκεί που φύτρωναν φωνές Hasta siempre δέντρα,
τώρα φυτρώνουν μηχανές ατέλειωτης συνουσίας,
σε σκοτεινά υπόγεια σήψης και προδοσίας.

Κομάντος κομαντάντε μου δε θα'βρεις να νικήσεις,
το ατιμώρητο το χτες μες στις αυλές της Δύσης,
σε δώσανε σαν το σκυλί σε έκοψαν κομμάτια,
αυτοί που καβαλήσανε το αίμα το δικό σου,
και που το .P a t r i a .o. M u e r t e. πνίξανε
στης Νέας Τάξης τα στυγνά και ψεύτικα ευαγγέλια.