Το ερώτημα / Στέλλα Βρακά

Καινούριοι κόσμοι πλάθονται
και ξεχνάω τους παλιούς σαν μιλάς.
Σαν πλάτανος σε ρεματιά η φωνή σου
να κάθομαι στην σκιά του
να αναπαύομαι την θερμή καλοκαίρια μέρα.

Οι λέξεις σου, μια γλυκιά φωτιά στο τζάκι
τις νύχτες του χειμώνα που όλα έξω άγρια
κι απολύτως κρύα.

Οι λέξεις σου, ανακουφίζουν την πληγή μου
και στρέφω το βλέμμα στην μεγαλωσύνη
του Ουρανού
και τον ευχαριστώ που τόσο ακριβά
αγάπησε τον άνθρωπο.

Κι αναρωτιέμαι αν παράδεισος είναι
η ατελεύτητη κι ακόπιαστη ενατένισή σου
με καινούρια πάντα πεθυμιά!