Αφροδίτη Κυριάκη
Μια στιγμή
κι αλλιώτικα
γύρισε ο καιρός.
Χορταριασμένες
θύμησες
υπαγόρευσε
μετατρέποντας
την αποτραβηγμένη άμπωτη
σε πλημμυρίδα.
Επέστρεψε
ήχους το νερό
-ανείπωτους-
εκπληρώνοντας
την υπόσχεση
εκείνης της
μέρας
-που βάσταξα
στα χέρια μου
όλα τα
ξεβρασμένα φύκια
μιας
φθινοπωρινής θάλασσας-
και που ακόμα,
το γέλιο της
θυμάμαι.
Πόσο
ευσπλαχνικά αντήχησε
εντός μου.
Και εκεί
σε εκείνη τη
λύτρωση
ορκίστηκα να
ζήσω.
Μια λέξη
κι η μέρα
αλλιώτικα έτρεξε.
Με ταχύτητες
ξέχειλες
ρέει στο παντού,
συρρικνώνοντας
ζωή σε λαχανιασμένες αφηγήσεις.
Σ’
απρόβλεπτους ορίζοντες διευρύνομαι,
πεθυμιές
ξετυλίγω,
υπερβάλω κι
αφήνομαι
μεθυσμένη
στα σπάργανα
μιας ανάσας πρωτόφαντης.
Κι εδώ
σε τούτους
τους παλμούς
θέλω να ζήσω,
την αιωνιότητα
της μέρας
που
-απροσδόκητα- με μια φλούδα φεγγάρι
μου χαρίστηκε σε μια στιγμή
ο ουρανός όλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου