του Αθανάσιου Γανίδη
Το απόγευµα το
θλιµµένο αυτό
της ζωής µου
δεν λέει να
τελειώσει .
Τριγυρνώ µέσα
σε µιαν άηχη οδύνη
σ’ έναν άνισο
,
αδιάκοπο αγώνα
µε τον χρόνο
χωρίς ελπίδα
καµιά .
Τα πάντα
χάνονται γύρω µου
άλλα σιγά ,
άλλα γρήγορα
πάω να τα
αγγίξω ,
να νοιώσω ότι
ζω
µα σκόνη
γίνονται ευθύς
εξαφανίζονται
για πάντα από µπρος µου
και δε θυµάµαι
πια αν τα είδα πράγµατι
ή όνειρο ήταν και ξύπνησα
απλώς έχοντας
την θύµησή τους .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου