Ω! Τι Χαρά απροσμέτρητη..

του Λουκά Νικολαίδη 

Φυλακίζω τους φόβους μου,

μήπως τιναχτούν στον αέρα και σκορπιστούν,

Χαρά, Ελπίδα και Όνειρα....

Γιαυτό, περιορίζω τα Όνειρα,

της Ελπίδας τα όρια  στενεύω,

και την Χαρά μου....συγκρατώ!

Η Γλώσσα του Σώματος,

βολεμένη στο συρτάρι της Λήθης

και οι Πόθοι μου Σοβαροί και Μετρημένοι,

μου χαμογελούν απερίφραστα,

κι ευτυχώς,

κρατούν ακόμη την καρδιά μου

Ταπεινή και ζεστή!

Σε τόπο σκιερό καθημερινά,

ποτίζω το λουλούδι που λέγεται 'Αγάπη,"

μη τυχόν και μαραθεί,

ή ξεθωριάσει από του "Χειμώνα" τον Ήλιο....

Μόλις εχτές,

τόλμησα  ν' ανοίξω την αγκαλιά μου για λίγο,

κι ένα νησάκι Γαλήνης ξεπρόβαλε αίφνης,

για να φιλοξενήσει τους ναυαγούς της ζωής,

τους αβάσταχτα λυπημένους

αλλά, και τους έκπτωτους πρίγκηπες

του Σκότους και του.....Χάους!

Ω! Τι απροσμέτρητη Χαρά για μένα, Θεέ μου!!!